Reunited Twins

Tom p.o.v

Er vergingen een paar dagen zonder dat ik iets van Bill had gehoord. Hij was nog steeds niet naar huis gekomen, wat me duidelijk maakte dat ik zijn hart had gebroken. Dat was wel het laatste wat ik wilde maar nu moet ik met mijn schuldgevoelens leven. Mam en Gordon waren kwaad op mij en spraken niet veel met me. Ik kon niet begrijpen waarom Bill liever bij die vreemde jongen bleef als bij mij te zijn. Ik liet een diepe zucht. Ik besloot om een paar red bull blikjes te gaan kopen.
'Ik ben even weg,' zei ik tegen mam.
'Op tijd thuis zijn voor het donker,' zei ze kort.
Ik knikte gehoorzaam en maakte me dan op weg naar de winkel. Het was een rustige woensdag en aangezien het vakantie was, waren er niet veel mensen te zien. Ik ging de bijna lege winkel binnen en nam vier red bulls. Ik was in mijn eigen gedachten verzonken totdat een luide lach me liet opkijken. In de rij die naast mij was, kon ik Bill zien stappen. Die blonde jongen was bij hem. Droevig keek ik naar de mooiste lach die er bestond. Het maakte me droevig omdat ik niet de persoon was die hem die lach gaf. Ik was niet meer belangrijk voor hem, hij kon lachen zonder mij. Ik keek toe hoe Bill een zakje met koeken naar de jongen gooide en die kon het niet vangen. Wat een idioot. Bill lachte hem uit, waarbij hij zijn ogen tot spleetjes kneep. Het was te schattig.
'Niet lief, Bill!' zei de jongen.
'Ik ben altijd lief,' grinnikte mijn broertje.
'Je bent zelf lief als je slaapt met je mond wijd open,' lachte hij.
Mijn hart werd uit mijn lichaam getrokken en verpletterd door een onzichtbaar gewicht. Hij had het slapende gezicht van mijn broertje gezien. Dat was onvergeeflijk. Mijn ogen begonnen kleine steekjes te geven, ik moest bijna huilen. Ik verstopte me achter de rij met chips en keek naar Bill. Hij zag er mooi uit, zoals altijd. Zijn perfect zwart opgemaakte ogen trokken de aandacht van iedereen die voorbij hem liep. Ik haatte mezelf nu meer als ooit. Waarom kon ik niet naar hem toe gaan en hem omarmen? Waarom verloor ik alle moed en zelfvertrouwen als het over mijn broertje ging?
'Bill, is dat je broer niet?' vroeg de blonde jongen plots.
Ik schrok me rot en deed alsof ik naar de chips aan het kijken was. Alsjeblieft, ga weg. Spreek niet tegen me, dat zou teveel voor me zijn.
'Tom?' hoorde ik een onzekere stem zeggen.
Ik keek hem aan en deed nep verrast.
'Bill? Wat doe jij hier?' vroeg ik nerveus.
Ik wist niet wat ik in deze situatie moest doen. Was hij blij om me te zien of kwaad? Wilde hij me wel zien?
Ik ging onzeker naar de twee jongens toe en wreef nerveus over mijn nek.
'Ik ben Noah,' zei de jongen terwijl hij zijn hand uitstak.
'Tom,' zei ik toen ik de hand schudde.
Bill keek me doordringend aan maar zei niets. Hij zocht naar de juiste woorden, dat was duidelijk af te lezen van zijn verward gezicht.
'Bill, ik wou zeggen dat het me spijt. Ik had zoiets niet mogen zeggen,' fluisterde ik bang.
Hij keek me enkel droevig aan, waardoor er een steek door mijn hart ging. Hij ging bijna huilen, dat zag ik.
'Billy...'
Zijn onderlip begon te bibberen terwijl hij het probeerde te verstoppen. Zijn natte ogen keken me aan als een puppy die verlaten was door zijn baasje.
'Het spijt me. Je weet dat ik nooit goed met mijn woorden kan omgaan. Ik bedoelde het zo niet...'
Noah keek ons raar aan. Waarschijnlijk was dat omdat ik ook op het punt stond om te gaan huilen. Ik schaamde me normaal altijd dood om gevoelens te laten zien maar op dit moment stond ik op een lege wereld met enkel Bill voor me.
Er liep een traan over Bill's wang en alsof dat het start signaal was, vlogen we op elkaar af en omarmden elkaar. Hij snikte in mijn nek, waar enkele koude tranen in mijn t-shirt gleden. Ik snoof de geur van zijn haar op en genoot van de warmte van mijn broertje.
'Het spijt me,' huilde ik.
'Het maakt niet meer uit,' huilde hij mee.
Iedereen van de winkel keek ons raar aan maar niemand zei er iets over. Het was waarschijnlijk lief om te zien hoeveel twee broers van elkaar hielden.
'Kom je weer naar huis? Alsjeblieft?' vroeg ik.
Ik veegde zijn tranen weg en knikte glimlachend. Daarna knuffelde we elkaar nog een keer, we wilden elkaar niet meer loslaten. Dit was het mooiste gevoel ooit, het was niet te beschrijven.
'Ik hou van je,' snikte Bill schattig.
'Ik ook van jou'
Het deed me pijn om tegen hem te liegen want ik bedoelde het op een andere manier als hij.