Battle 3.14

'En dan nu de uitslag!' roept Matt vrolijk als we met z'n allen op het podium staan. 
'De derde plaats gaat naar...' er klinkt een tromgeroffel en de lichten flitsen over het podium. Dat stoppen ze boven Jason en Sara, de beatboxers. 'Jason en Sara!' roept Matt. 
Het publiek juicht, maar niet op hun hardst. 
'En de tweede plek gaat dan naar...' zegt Caroline.
Weer tromgeroffel en de lichten vliegen over het podium waarna ze stoppen. 
'Michael en Kiki!' roept Caroline, met haar poging om enthousiast te klinken, het lukt haar niet. 
'En dan als laatste, de eerste plaats.' begint Matt en hij kijkt geheimzinnig op het kaartje. 'Ik denk dat de meeste hier wel mee eens zijn, hoe kan het ook anders. Op de eerste plaats zijn geëindigt, ons pracht koppel, HARRY EN DEMI!' roept hij blij uit. 
Vol verwondering en blijdschap draai ik me om naar Harry, die uit het niets zijn armen om me heen slaat. Maar ik sla mijn armen snel om zijn nek, want ik wil niet dat hij me loslaat. Pas nu besef ik hoe erg ik hem heb gemist, hoe erg ik hem nodig heb. 
'We hebben gewonnen!' roept Harry boven het geschreeuw van het publiek uit. We kijken elkaar aan terwijl we onze armen nog om elkaar heen hebben. 
'Het spijt me.' zeg ik zacht, maar ik weet dat hij me verstaan heeft. 
En met zijn zachte lippen vormt hij die vier kleine woorden die ik altijd zo graag wilde horen.
'Ik hou van je.' 
Maar ik laat hem los. Ik kan mezelf niet zwak laten overkomen. Ik kan hem niet laten zien dat ik hem nodig heb. 
Ik ben niet zwak, ik heb hem niet nodig. Ik ben sterker zonder hem. Ik heb hem niet nodig.
Ik doe snel een stap achteruit en zie zijn verwarde gezicht. Maar ik weet waarom, mijn gezicht staat geschrokken, ik had laten zien dat ik die woorden miste. 
Dus ik doe nog een stap achteruit en kijk weg. Ik word uit het niets omhelst door Kiki en Michael, die ook blij zijn met hun tweede plek.
'Gefeliciteerd!' roep ik zo hard mogelijk. Maar ik heb iets verradelijks in mijn stem. Michael kijkt me vragend aan, maar negeert het even later. 
Iedereen loopt het podium af, maar ik vlucht eerder. 'Demi!' roept Jake, die voor mijn band staat. Maar ik ren ze voorbij. 
Ik ren de gangen door van de school, en als laatste gooi ik de deur open. Ik ren naar huis. Ik laat me op mijn bed zakken, pak mijn kussen en gil erin. Ik gil en schreeuw al mijn frustratie eruit. Als ik stop en mijn kussen laat zakken, zie ik mijn band voor me staan, met vragende blikken op hun gezichten.
Lisanne gaat gelijk naast me zitten, Jake pakt een stoel en Bobsle blijft in de deuropening leunen. 'Vertel.' is alles wat ze zeggen, in koor. 
En dus vertel ik wat Harry tegen me zei. Dat ik hem mis, maar dat ik niet terug wil naar dat leven. Dat ik gewoon wil zijn zoals ik nu ben. Dat ik hem wil haten met heel mijn hart, maar dat hij gewoon moeilijk is. 
'Ik ben gewoon blij dat we nu vakantie hebben. Dat kan ik naar huis en alles op een rijtje zetten. En dan hoef ik niet aan Harry te denken.' 
'Ooh!' Lisanne slaat dramatisch haar armen om mijn nek. 'En dan moeten we je een hele week missen!' 
'Onee!' roep ik dramatisch uit. 'Hoe kan ik jullie een week lang zonder jullie overleven?' 
Ik sla net zo dramatisch, en misschien nog wel erger, mijn armen om haar heen.
'Allemaal leuk en aardig, maar serieus, waar ga je heen?' vraagt Jake.
'Naar huis.' antwoord ik normaal. 
'En waar is dat?' 
'Londen.'