Chapter 1 ~

Voor me stond een leeg papiertje. “Schrijf hier maar alles op. Je vogelt het wel uit.” zei ze. Ik pakte mijn pen en begon te schrijven. Starend voor me uit bedacht ik wat ik nou ook alweer moest schrijven. Toen kwam het in me op. ‘Ik zal niet meer naar de zolder gaan.’ Ik keek weer op en zag dat de lerares weer op haar plek zat. Ze begon aan haar nakijkwerk. Ik keek de klas in. Een jongetje begon me aan te staren. Waarschijnlijk had hij ook geen zin in nablijven op de laatste dag voor de vakantie.

Waarom moest ik nou uitgerekend vlak voor de vakantie nablijven? De leraar vond het zeker wel grappig. Iedereen mag naar huis, behalve ik. Dan leer ik een goede les. Dan zou ik het nooit meer doen. Grappig hoe hij er over denkt. Ik ga heus niet, omdat ik nagebleven heb, mijn huiswerk opeens maken hoor. Dat mocht hij willen. Ja, ik denk dat ik die zolder nog wel is een keer ga opzoeken samen met Melissa. We vonden vorige week een weg naar de zolder, doordat de deur open stond in de lerarenkamer en dus sliepen we naar binnen. Trap voor trap keken we voorzichtig om om te zien of er niemand achter ons zat die ons kon betrappen. We slopen echt heel langzaam omhoog, en toen we boven waren konden we onze ogen niet geloven. Kasten, kasten en nog meer kasten. Het hield niet op. En wat nog mooier was, was dat op de kasten labeltjes stonden. Labeltjes met ‘Antwoorden Engels 4 vwo.’. Yes, dachten we. Nu konden we eindelijk onze laatste Engelse proefwerken goed maken waar we normaal altijd een 5 voor haalden. We deden de lade open waarop stond ‘Antwoorden PW rapport 4.’. Daar stond het, ons reddingsmiddel. Snel pakte ik het en we slopen snel weer terug naar de trap. De trap ging in mijn gedachte veel te langzaam, want ik wou zo snel mogelijk weg zonder betrapt te worden. Toen, uit het niets, stond hij voor ons. Meneer Grumbel. We noemden hem altijd ‘Meneer Gruwel.’, omdat hij meer op een gruwel lijkt. Met zijn kleine brilletje, grote baard en een kaal hoofd. Ik bibberde weer bij de gedachte. Hij stond voor ons. Ik zag zijn mondhoeken omhoog gaan. Foute boel dacht ik.

Ik keek weer naar mijn blaadje voor me in de klas. Bijna twee kantjes, nog vier kantjes te gaan. Melissa kreeg natuurlijk ook straf, maar zij had haar straf al erop zitten. Meneer Grumbel wou ons niet tegelijk na laten blijven, dan zouden we alleen naar elkaar seinen zei hij. Melissa mocht gister komen en ik vandaag. Ik vandaag omdat ik het blad in mijn handen had. Ik walgde van zijn stem hoe hij dat zei. Zo’n stem dat hij dacht dat hij veel beter was dan wij en tegelijkertijd ons uitlachte. Ik keek op de klok. Bijna kwart voor vier. Als ik dit maar snel afkrijg, want ik had tegen Melissa gezegd dat ik om vier uur wel klaar zou zijn. Een eitje dacht ik. Maar nu ik voor me kijk en nog maar 3 kantjes vol heb zakt de moed me in de schoenen. Ik wil Melissa niet laten wachten, want we zouden vanmiddag naar de bios gaan. Slordig maar snel schreef ik verder. Meneer Grumbel heeft niks gezegd over hoe ik moest schrijven, dus waarom zou ik netjes schrijven?

Mijn handschrift werd steeds onduidelijker. Een stemmetje in mijn hoofd spoorde me aan zoals een coach mij zou aansporen. ‘Hup, sneller, sneller. Je kan wel voor 4 uur klaar zijn!’ dacht ik. Eindelijk, mijn kantjes waren af. Vol trots keek ik naar mijn kantjes vol met tekst. ‘Dat heb ik toch weer is geflikt he.’ dacht ik trots. Ik pakte snel mijn tas en de kantjes met tekst en ik liep naar de lerares toe die flink verdiept was in haar nakijken. “Hier zijn mijn kantjes, rhet zijn er zes. Wilt u dit aan meneer Grumbel geven?” zei ik. “Goed.” zei ze en ze wees naar de deur. Ik gehoorzaamde haar en liep naar de deur. Langzaam deed ik hem dicht, expres zodat je het gekraak van de deur kon horen. Boos keek ze mijn richting op. Oké dan. Ik liet de deur dichtvallen. Lachend liep ik weg. Totdat ik me iets bedacht waar ik heel lang al naar verlangde. Vol blijdschap deed ik een sprongetje in de lucht. Eindelijk, vakantie!