Proloog

Ik had weer een nachtmerrie, het ging over mijn ouders. toen ik mijn ogen open deed , zag ik iemand naar me kijken. Het was Ramona, een van de verzorgsters van het weeshuis. Ik sliep licht, en werd gelijk wakker als iemand naar mij keek als ik sliep. Ramona hielp me aan kleden, en leidde me naar de grote zaal. Daar wachtte mijn twe vrienden op me. Wij waren altijd buitenbeentjes geweest omdat we anders waren. Vooral ons uiterlijk, iedereen zei altijd maar dat we zo mooi waren. En onze haar kleuren waren anders, ik had sneeuw wit haar. Emma had blad groen haar, en flora bloedrood. We gingen in een hoekje zitten en zeiden niks tegen elkaar, we keken alleen maar rond. We hoefde ook niks te zeggen, want we hadden een verbinding en daardoor konden we in ons hoofd tegen elkaar praten. Er kwam een man en een vrouw naar ons toe, en ze gingen beide voor ons zitten.
`Hallo, ik heet Ron en dit is mara` zei hij
Ik keek ze aan, en besefte dat ik het woord zal moeten doen. `Hallo, ik heet Alexandra en dit zijn Emma en Flora`
`Hoelang zitten jullie al in dit weeshuis?` vroeg hij
`Weet niet` zei ik
`zes jaar` zei Flora droomerig
` met zijn drieen` zei Emma
` dan wordt het tijd dat jullie eens een thuis krijgen, en een familie.` zei mara
`Ja mischien wel` zei ik
` Wij gaan nu een gesprek voeren met Ramona, en dan gaan we weg`
`oke` zei ik, en ze liepen weg. We konden net horen wat ze zeiden, en we luisterde aandacht.
`Wij hebben voor alle drie een adres, zend ze daar heen. Asjeblieft` zei de vrouw
`oke, als het moet. Komen hun hier dan gelijk heen?` vroeg Ramona
`Ja, gelijk morgenochtend. Wij hebben een speciaal plekje op onze school gereserveerd voor alle drie, daar gaan ze heen op hun zestiende. Dan zullen we ze op halen, en ze kunnen niet hier blijven.` zei hij
`oke dan` zei Ramona, en ze verlieten de grote zaal. Ramona kwam naar ons toe, en ging op haar knieen zitten.
`morgen komen jullie nieuwe families, jullie zullen niet bij elkaar blijven. Sorry. Maar jullie gaan nu weer terug naar jullie kamers, en gaan uitrusten. Morgen horen jullie meer` zei ze, en ze leidde ons drie naar onze kamers. Toen ze weg was om de anderen naar hun kamer te brengen, kleede ik me langzaam uit en trok mijn pjama aan. ik ging op mijn bed liggen, en dacht aan Emma en Flora. Maar lk viel toch langzaam in slaap.


Die morgen werd ik wakker van mijn naam, ik wist gelijk dat de families er waren. Want daarna hoorde ik niks meer, de verbinding was weg. Flora was al weg, en nu was Emma aan de beurt. Ik kleede me snel aan, en rende naar de hal. Maar ik was te laat, ze waren beide al weg. Mijn nieuwe familie stond op me te wachten, het was een stel met een dochter. De man was erg eng en ik was een beetje bang voor hem. Gelukkig was Ramona er ook bij, ik ging achter haar staan. Het dochtertje was klein , en ik gokte een jaar of twee.
`kom maar lieverd, ik heet angelina. Ik ben je moeder, en dit is roma. Roma is je nieuwe zusje. Ik vind het jammer dat je vriendinnen niet mee kunnen maar dat past niet in ons huis.` zei ze, ze stak haar hand uit naar me, en aarzelend stak ik mijn hand uit. Ze pakte hem vast en kneep er zachtjes in, er verscheen een glimlach op mijn gezicht en liep mee. Ik zwaaide nog een keer naar Ramona, en liep toen geleidelijk mee.