Almost there...... Traffic!?! *%$#!

‘Uw graaf staat to uw dienst’, prevelde Matt terwijl hij een lichte buiging maakte en de deur vervolgens voor ons open hield. Het gegiechel achter mij werd weer hervat en ik gaf ze een plagende glimlach. Om zo’n broer te hebben was nog niet eens altijd zo slecht. Als ze maar niks in hun hoofd haalden! Speels gaf ik de vampier een duw waardoor hij achteruit strompelde en de deuropening niet meer blokkeerde. De meiden liepen snel en luid lachend door de deuropening naar de auto toe. Ik bleef geamuseerd wachtten op Matt die nu zijn hoektanden weer probeerde recht te zetten. ‘Zo gedraag je je toch niet tegen een zeer gevreesde vampier!’, zei hij zogenaamd mokkend toen we naar de auto liepen. Ik rolde, zoals gewoonlijk bij mijn broer, mijn ogen. ‘Dan zou je toch echt iets beter je best moeten doen’, zei ik plagerig. Als reactie hierop ‘siste’ hij naar me en ik kon niks doen dan in de lach schieten. Uiteindelijk vertrokken we pas een kwartier later omdat ik Matt nog had geholpen met het zoeken naar één van zijn hoektanden die ergens op de oprit van ons huis bleek te liggen. Toen we eindelijk in de auto zaten wierp Matt nog een blik naar me vanuit de achteruitkijkspiegel en startte vervolgens de auto. Ik had heus wel door wat die blik en dat geheimzinnige lachje van hem betekende. Matt was zeker niet van plan om vanavond niks bij me uit te halen nadat ik hem ‘ Graaf Tel ’ had genoemd. Al van kleins af aan zaten we altijd grappen met elkaar uit te halen en nooit had één van ons het ook maar opgegeven. Met de blikken die hij zo nu en dan vanuit de achteruitkijkspiegel gaf, wist ik zeker dat hij iets in zijn schild voerde. Glimlachend keek ik naar de achterkant van de bestuurderstoel. Als hij iets van plan was… kom dan maar op. De auto kwam in beweging en langzaam reden we de oprit af. Ik kon gewoon niet wachten. ....Zou Damon daar ook zijn?






Matts gevloek werd overstemd door de toeterende auto’s die om ons heen stonden. Na een paar minuten leek hij eindelijk door te hebben dat zijn uitbarsting totaal geen nu had en kreunend liet hij zijn hoofd op het stuur vallen. Direct schoten we allemaal weer overeind bij het geluid van de claxon. Matt stootte hierdoor zijn hoofd en begon al weer van voor af aan. ‘Waarom moet ons dit nou juist op dit moment overkomen?’, zuchtte Esther die verveeld op mijn schouder leunde. ‘We hadden dit anders kunnen voorkomen als een zeker iemand wat sneller was geweest zodat we niet 2 uur voor haar deur hadden hoeven te wachten’, siste Bonnie terwijl ze uit het autoraam keek. Caroline reageerde niet eens op haar opmerking. Ze prutste wat aan haar goud gelakte nagels en hield haar mobiel die op haar schoot lag nauwlettend in de gaten. Het was namelijk zeker niet de eerste keer dat Bonnie zich aan Caroline irriteerde. Meestal als de twee dan ook ‘meningsverschillen’ hadden ging Bonnie niet tegen Caroline in. Maar als het er eenmaal op aan kwam…. Bonnie kon net zo goed als Caroline een scherpe tong hebben. Maar zoals nu had het helemaal geen effect op Caroline. Om de twee seconden klonk er een *ping* toontje waarna Caroline meteen overdreven nerveus reageerde. ‘In het comité zitten en ook nog een reputatie die je hoog moet houden, is zo’n zwaar leven!’, had ze me een paar dagen geleden nog uitgelegd. Ik rolde mijn ogen alleen al bij die gedachte. Nogmaals, Caroline was geweldig maar soms kon ze toch zo…. zo overdreven doen. Maar het verbaasde me helemaal niet dat we nu in de file stonden. Caroline was zo iemand de echt wel een feest kon organiseren. Maar de school zou dan wel zeker weten diep in de schulden zitten. Een auto naast ons toeterde en Matt, die nu al naast al dat getoeter ook nog helemaal gek werd van een commanderende Caroline aan haar mobiel, leek het haast niet langer te trekken. ‘Matt ze zijn het niet waard’, zei ik in monotone stem terwijl ik hem tegenhield bij zijn schouder. Hij gromde even waardoor zijn hoektanden zichtbaar werden en meteen schoten mijn gedachten naar Damon. Terwijl Matt de autodeur weer dicht sloeg, dacht ik nog steeds aan Damon. Een klein deeltje van mij hoopte dat ik hem vanavond nog zou zien. Hij had tenminste op zijn eigen manier duidelijk gemaakt dat hij waarschijnlijk wel zou komen.


'Als we eenmaal op dat feest zijn moet je in ieder geval nog met me dansen', fluisterde hij in mijn oor waardoor er rillingen op mijn rug kwamen.


Ik keek nog even opzij naar de sukkel die nog steeds zat te toeteren. Door de donkere autoramen kon ik niks van de bestuurder of inzittenden zien. Matts knokkels werden wit van zijn grip op het stuur maar hij leek het toch proberen te negeren en zette de radio wat harder. Uiteindelijk besloot ik het ook maar te negeren en besloot om mee te doen met Esther en Bonnie. Ze waren bezig met wraak op Caroline voor het twee uur staan wachten voor haar huis. Gierend van het lachen gooiden we haar lichtblauwe mobiel over terwijl Caroline naar lucht hapte en er een verwarde jongens van het comité aan de lijn klonk.