Bill Is Gone

Nadat ik lang geslapen had en mam me verschillende keren probeerde wakker te maken, stond ik dan toch maar op. Ik wilde de ruzie met mijn broertje oplossen want ik hield teveel van hem om hem te haten. Ook al wist ik dat ik nooit de jongen zal zijn die hij voor altijd bij zijn zijde wilde hebben. Ik ging naar Bill's kamer en klopte zachtjes op de deur.
'Bill? Ben je al wakker?' vroeg ik zacht.
Er kwam geen antwoord, dus ging ik naar binnen. Daar ontmoette ik een leeg bed. Ik keek naar mijn horloge en zag dat het al bijna weer avond was geworden. Waarschijnlijk was Bill dus al wel wakker. Ik ging naar de badkamer, klopte daar ook aan maar er kwam geen antwoord. Ik besloot om me even kort te douchen aangezien ik er gisteren niet meer aan gedacht had. Nadat ik me gewassen had, deed ik een handdoek om mijn middel en ging weer naar mijn kamer om kleren te zoeken. Daarna stapte ik naar beneden, waar enkel Gordon te zien was.
'Waar is mam?' vroeg ik.
'Boven natuurlijk, ze blijft maar huilen,' zei hij droevig.
Nu pas veel het me op dat Gordon wallen onder zijn ogen had. Zo had ik hem nog nooit gezien, het leek er wel op dat hij uren heeft gehuild.
'Waarom huilt ze dan?' vroeg ik verward.
'Waarom denk je!' schreeuwde hij.
Ik schrok van zijn plotse woede en snapte niet wat ik verkeerd gedaan had.
'Jij moest zo nodig Bill uit het huis jagen!' riep hij met een rood gezicht.
'Wat? Is Bill weg?!' schrok ik.
'Dacht je echt dat hij nog in hetzelfde huis als jou kon blijven nadat je gezegd had dat hij je broer niet meer was? Je hebt hem deze keer echt hard gekwetst, Tom. Dat ging te ver, zelf voor jou'
'Wat? Maar? Hoe kan dat? Ik bedoel, waarom? Waar is hij nu?' zei ik zenuwachtig.
Mijn hart begon sneller te slaan, het was door de angst. Gordon haalde zijn schouders op als antwoord op mijn vraag.
'Hoe bedoel je, je weet het niet?'
'Daar bedoel ik mee dat ik het niet weet. Hij is hier gisteren buiten gestormd met een zak vol kleding. Hij was zenuwachtig, het leek alsof hij niet wist waar hij met zichzelf naartoe moest. We hadden geprobeerd om hem tegen te houden maar dat eindelijk alleen maar in een ruzie. Hij had ons weg geduwd en is gaan lopen'
'We moeten hem terug vinden!'
'Hij zal wel vanzelf terug komen als hij weer rustig is geworden'
'Als je niet wil helpen, dan zoek ik hem wel alleen!' schreeuwde ik.
Mijn gevoel zei me dat Bill deze keer echt wel was gekwetst, zoals ook Gordon had gezegd. Ik wist niet dat die paar woorden van mij zoveel schade bij hem konden aanrichten.

Ik had naar Georg en Gustav gebeld. Ik had gekeken op Bill's favoriete plekjes. Ik zocht in alle straten, door de hele buurt. Maar nergens was er een spoor van hem te zien. Ik stond op het punt om het op te geven, toen ik plots zijn luide lach hoorde. Ik draaide me snel om en ging op het geluid af. Ik was bij een straat gekomen die ik nooit eerder opgemerkt had, ze was ook vrij ver weg van thuis. Ik vond het huis waar zijn lach vandaan kwam en zocht een raam. Voorzichtig keek ik erdoor maar schrok van wat ik toen zag. Bill werd omarmd door een vreemde jongen en hij leek het zelf leuk te vinden. Ik voelde hoe mijn hart in twee brak. Ik voelde me verraden, ook al had Bill het recht om van iemand te houden. Waarom kon ik die persoon niet zijn? Ik staarde naar de lieve engelen glimlach van mijn broertje. Ik zag hoe de vreemde jongen zijn armen om Bill's rug legde. Ik voelde me koken van woede en jaloezie. Er was echter niets wat ik kon doen, ik was maar een broer. Niks meer als dat. Als hij gelukkig was met deze jongen, dan kon ik dat alleen maar accepteren. Ik zuchtte diep en draaide me dan weg van het huis. Bill had me niet nodig in zijn leven. Hij was gelukkig zonder mij. Maar als Bill zijn eigen leven had en gelukkig was met wie die jongen ook was, wat moest ik dan nog met mijn leven doen? Ik kon mezelf niet zien met een meisje en een gelukkig gezin. Ik was geboren om van mijn broertje te houden, alleen daarvoor.