I Don't Have A Brother Anymore

Ik wist wat me te doen stond. Ik moest een vriendje vinden want dat was de enige manier om Tom te vergeten. Die liefde was toch onmogelijk, dus was het onnodig om mezelf ermee blijven pijn te doen. Het eerste wat ik nu ging doen, was tegen iedereen zeggen dat ik homo was. Op die manier kon ik Tom's reactie zien tegenover een soort liefde dat anders was als dat hij het kende. Ik keek naar mam die weer in een roddelboekje aan het bladeren was. Gordon zat naast haar en genoot van zijn avondeten. Tom zat naast mij en werkte zijn avondeten ook naar binnen. Ik had geen honger meer door de frustraties en onzekerheden.
'Uhm...'
Direct keken alle ogen naar mij, waardoor ik nog dieper in de grond zakte.
'Wat is er, schat?' vroeg mam lief.
'Ik moet iets vertellen,' fluisterde ik onzeker.
'Wat is er?'
Ik keek naar de drie personen die al hun aandacht op mij gericht hadden. Ik ademde een keertje diep in en verzamelde al mijn moed.
'Ik ben homo'
Mijn hart klopte wild. Ik was bang voor de reacties. Het eerste wat ik hoorde, was de neervallende vork van Tom. Hij keek me met open mond en wijd geopende ogen aan. Mam leek diep in gedachten te zijn en Gordon leek het niet veel uit te maken, alleen wist hij niet wat hij erop moest zeggen.
'Meen je dat?' vroeg Tom met een bibberende stem.
Ik knikte onzeker.
'Gatver! Niet te geloven!'
Hij gooide zijn stoel naar achter, stond op en stormde naar boven. De deur van zijn kamer werd hard toe gegooid. Geschokt keek ik voor me uit. Ik had zijn reactie helemaal anders voorgesteld, hij had me moeten ondersteunen.
'Aangezien je nooit met meisjes thuis kwam, had ik al zo'n vermoeden. Het maakt niet uit schat, we houden evenveel van je,' zei mam lief.
'Ik heb er niet veel op te zeggen. Ik wil alleen niet dat je met dat type thuis komt die een string aan hebben en op een verwijfde manier huppelen, begrepen?' zei hij op een vaderlijke manier.
Ik lachte kort en knikte dan gehoorzaam.
'Ga nu maar met Tom praten. Ik zie aan je ogen dat, dat alles is wat je nu wil doen,' zei mam.
Ik rende naar Tom's kamer en klopte zachtjes op de deur. Er werden geen scheldwoorden geroepen dus veronderstelde ik dat ik naar binnen kon gaan.
'Tom?' vroeg ik voorzichtig.
Hij zat op zijn bed en staarde me op een rare manier aan.
'Vind je het erg?' vroeg ik droevig.
'Hoe kom je er toch op, Bill? Hoe haal je het in je hoofd, gatver'
'Waarom vind je het dan zo erg?'
'Het is gewoon vuil. Ga toch weg, ik wil je niet meer zien!' riep hij kwaad.
'Tom, ik ben nog steeds dezelfde'
'Niet waar! Je bent een vuile homo!' schreeuwde hij.
'Hou op, Tom! Dat is niet lief!'
'Ik moet niet lief zijn voor een homo!'
'Ik ben nog steeds je broertje, hoor!'
'Ik heb geen broertje meer!!' schreeuwde hij luid.
Die laatste zin klonk als een echo door de kamer en was waarschijnlijk ook beneden te horen. Geschokt keek ik hem aan. Ik voelde de tranen al over mijn wangen lopen. Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Ik dacht dat Tom eventjes schuldbewust en zielig keek maar dat verdween al snel. Hij stond op van zijn bed en duwde me de kamer uit.
'Tom, wacht!'
'Eruit! Ik wil je niet meer zien!'
Hij sloeg de deur voor mijn neus dicht en negeerde alle woorden die ik daarna nog zei. Jammerend keek ik naar de deur die me scheidde van de liefde van mijn leven. Er was een 1000 kilo zware steen op mijn hart gevallen, alles was in duizenden stukjes kapot gegaan. Met lood in mijn schoenen ging ik naar beneden. Mam en Gordon kwamen direct met me praten, blijkbaar hadden ze onze ruzie dus tot hier gehoord. Ik huilde zoals ik nog nooit eerder gehuild had. Wat had ik nu eigenlijk verwacht?

Tom p.o.v

Ik schaamde me voor de tranen die mijn ogen verlieten. Ik drukte mijn gezicht in mijn kussen en wenste vurig dat ik niet zo bot tegen hem had gedaan. Ik was geschrokken, ik wist niet wat ik moest doen. Ik hield van hem met heel mijn hart en nu had hij me eigenlijk verteld dat hij ooit met een jongen zou samen wonen. Een vreemde jongen zou Bill van me afnemen. Hoe moest ik op zoiets reageren? Ik hoorde Bill's huilende stem tot boven, wat me nog meer schuldgevoelens gaf. Hoe erg ik hem nu ook in mijn armen wou nemen en zeggen dat ik van hem hield, het was verkeerd. Ik hoorde mam's stem en ook Gordon nam deel aan hun gesprek. Ik kon niet verstaan wat er allemaal gezegd werd maar ik hoorde dat ze ruzie aan het maken waren. Ik wilde Bill steunen nadat hij zoiets durfde te zeggen maar ik had hem enkel van me afgeduwd. Er klonken snelle voetstappen die de trap op gingen. Bill's deur werd zo hard open getrokken, dat ze tegen de muur botste. Ofwel was hij heel woedend ofwel heel verdrietig, dat was duidelijk. Er klonken rommelende geluiden uit zijn kamer en na een half uurtje stormde hij weer de trap af, terwijl hij allerlei dingen liet vallen. Ik wilde weten wat hij aan het doen was maar ik viel in slaap.