Kelly

'Hi,' klonk de zachte stem. Ik keek om me heen en had absoluut geen flauw idee waar ik was. 'Niet bang zijn.' De stem zweefde om me heen alsof het geen lichaam had. Er begon een pad voor mijn voeten terwijl het pad niet achter mij verder liep. Alsof het hier pas begon of eindigde. Aarzelend zette ik een stap naar voren meteen schoten er bloemetjes uit de grond op de plek waar zou juist mijn voeten gestaan hadden. 'Goed zo.' Verbaasd zette ik een tweede stap, me weer verwonderend over de bloemetjes die op de plek waar mijn voet gestaan had groeiden. Al snel lette ik er niet meer op en rende ik over het pad een spoor van bloemetjes achter me latend. De stem zong zachtjes een liedje en begeleide me over het pad. Ik was zo geconcentreerd op het pad volgen dat ik schrok toen het stopte. Ik liep het bos uit een weiland op. Dwars door het weiland stroomde een beek met een boom er naast die heel eenzaam leek zo dicht bij het bos, maar toch zo alleen. Het duurde even voor ik door had dat er een meisje onder de boom zat. 
'Hi Iza,' zei ze zachtjes toen ik bij de boom aankwam. 'Bedankt dat je wilde komen.' 
'Waar ben ik?' vroeg ik.
'Dat is voor nu niet belangrijk,' zei ze en stond op. 'Ik ben Kelly.' Ze glimlachte, maar ze leek eenzaam.
'Waarom ben ik hier?' vroeg ik zachtjes.
'Scot,' zei ze zachtjes en er verscheen een glimlach op haar gezicht toen ze zijn naam zijn. Er viel een stilte, die ik niet wilde verbreken. Ze leek zo gelukkig bij de gedachte van Scot terwijl ik eerder angst en walging voelde. Ik was echt niet vergeten hoe woedend hij was geworden. 'Waarom zeg je niets?'
'Scot en ik liggen elkaar niet zo goed,' zei ik zachtjes. Ze werd stil en schoot toen heel hard in de lach.
'Natuurlijk liggen jullie elkaar niet,' zei ze. 'Typisch Scot.' Ze begon nog harder te lachen en ik wist niet wat ik zeggen moest. 'Dat hij daarom boos word!'
'Waarom is hij boos dan?' vroeg ik. Haar lach stief weg.
'Je weet het niet?' zei ze zachtjes.
'Wat weet ik niet?' Ik begon me ongelovelijk te ergeren. Kelly pakte mijn hand beet en haalde uit haar laars een simpel mes. In de boom kerfde ze een teken.
'Onthou het teken,' beviel ze me. Ik knikte verbaasd. Kelly greep me beed bij mijn arm en sleurde me mee langs het beekje. Mijn pols begon zeer te doen en toen ze hem los liet kon ik de afdruk van haar vingers in mijn pols zien staan. Ik wreef over mijn pols en keek om me heen.
'Wie woont daar?' vroeg ik verbaasd. Kelly ging me zwijgend voor naar de boom hut en ik keek ondertussen nog eens verwonderend rond. Niet verkeerd wonen zo aan het meer en midden in het bos. Het zou een geweldige plek zijn om te kunnen tekenen en schilderen of in je eentje muziek maken.
Kelly klopte zachtjes op de deur, die gelijk open ging. Ze liep op haar tenen naar binnen en gebaarde me dat ik stil moest zijn. Ik volgde haar en bekeek de kamer eens goed. Er stond een bank, een ouderwetse tv en een simpele tafel met wat keuken stoelen er om heen. In de hoek was een kleine keuken geplaatst en een ladder leide naar de verdieping er boven. Kelly klom naar boven en nadat ik nog eens goed om me heen had gekeken volgde ik haar. Ik kwam in een halletje met twee deuren die beide open stonden. De ene leide naar een badkamer en in de deur opening van de ander stond Kelly. Ik keek mee over haar schouder en zag Scot op het bed liggen. Zijn ontblote borst ging rustig op en neer en zijn mond hing een beetje open. Hij snurkte zachtjes en mompelde wat in zijn slaap, waarna hij meteen wild zijn hoofd schudde en zachtjes 'Kelly' mompelde. Ik liep zachtjes naar hem toe en tot mijn verbazing fluisterde hij mijn naam om daarna weer zijn hoofd te schudden en heel koppig Kelly te zeggen.
'Hij verzet zich,' zei Kelly zachtjes. Ze liep ook naar Scot toe en drukte een kusje op zijn voorhoofd. Meteen schrok hij wakker. Kelly loste op in het niets en Scot keek me stomverbaasd aan.
'Iza?'