#136.

Liefste Bill

Wat je in deze brief zal lezen is iets wat je volgens mij totaal niet had zien aankomen. Ik wil, denk ik, ook niet weten wat er op dit moment door je heen gaat terwijl je blik over deze regels glijdt. Ik kies er bewust voor om je dit te laten lezen in mijn bijzijn. Zo wil ik het. Ik ben al laf genoeg geweest.
Ik moet eerst en vooral iets belangrijks uitsluiten. Ik zie je graag en ik ben het lot zo dankbaar dat het me tot bij jou gebracht heeft. Mijn hart is van jou, dat is het al geweest sinds de eerste noten die ik van je hoorde en ik weet ook dat ik jouw liefde op het eerste zicht ben. Ik besef maar al te goed wat ik op het spel aan het zetten ben.
Laat me uitleggen waarom ik dit schrijf. De woorden die je zal lezen kan ik gewoonweg niet luidop tegen je zeggen. Ik zou het niet aankunnen om te zien hoe de pretlichtjes in je ogen langzaam uitdoven. Al maandenlang word ik verscheurd en verteerd en de afgelopen dagen heeft alles een summum bereikt. Ik kan niet meer. Of beter gezegd, ik wil niet meer doen alsof, want ik heb je nodig.
Je moet zelf ook wel gemerkt hebben dat er soms iets met me was, hoewel ik het met man en macht heb proberen te verbergen. Tom heeft me over jullie gesprek verteld. Hij weet wat er met me is en alsjeblieft vergeef het me. Ik wil je het hele verhaal vertellen en dat meen ik.
Ik wou dat ik jou kon sparen van deze pijn, maar mijn leven behoort tot jouw leven. Laat geen tranen vallen, Bill. Ik verafschuw je lichaam niet, maar ik kan je niet geven wat jij nodig hebt. Noch fysiek, noch psychologisch, want mijn lichaam is ziek. Ik heb aids, of eigenlijk hiv, maar erg lang zal het niet meer duren voordat het monster in me definitief losbreekt en ik de strijd zal moeten opgeven.
Ik kan feitelijk niet van je verlangen dat je mij dit vergeeft. Ik kan alleen maar hopen dat je probeert te begrijpen wat ik doorgemaakt heb. Het was mijn bewuste keuze jou hier zo lang mogelijk uit te sluiten, dat net omdat je zoveel voor mij betekent. Maar de ballast wordt te groot en ik kan het niet langer aan op deze manier. Ik voel hoe het op onze relatie drukt en hoe mijn stemmingswisselingen mezelf kapotmaken en me mijn kracht ontnemen.
Hoe kan ik je nog gelukkig maken en hoe kan je nog van me houden, wetende dat ik stervende ben? Soms wou ik dat ik het lot kon omkeren of zelf in handen had. Het spijt me dat ik je hierin meesleur.

Chaya