Chemie

Toen zij opstond, voelde hij het – Dat haar vingers precies in de openingen tussen de zijne zouden passen, zou hij haar dwingen om dit te doen.
Toen zij stond, rook hij het – De geur van haar huid en haren, rozen, niets handgemaakts maar compleet natuurlijks, een parfum dat recht uit haar poriën kwam.

En toen zij naar hem keek, zag hij het – Een gezicht dat zelfs met dit gebrek aan ogen het mooiste op aarde gekroond zou kunnen worden.

“Do itashimashite, oku-sama,” Antwoordde hij, uiteindelijk haar hand loslatend met in zijn achterhoofd nog de gedachten dat haar stem, die slechts een woord van dank had gesproken, hem de komende etmalen in zijn slaap zou volgen, samen met haar delicate ademhaling.

Voorzichtig knielde hij neer en nam zijn hoed af, om een van de stroken van wit stof van het riet los te scheuren. Hij wikkelde deze om haar gewonde ledemaat, en bond het met een kleine strik aan de voorkant van haar knie. Had hij het geïmproviseerd verband immers aan de binnenkant geknoopt, dan zou zij last hebben gekregen met zich voortbewegen.

Hij rees, en knipperde twee maal voor hij langzaam sprak. “Wees voorzichtig.”


Teleurstelling golfde door Mariko toen de volwassen man haar hand losliet, zijn satijnen stem nog in haar oren nagalmend. Haar hand paste precies in de zijne bemerkte ze veel te laat. Toen de man voor haar zijn rieten hoed afnam ging schrok ze lichtelijk: Ze kende deze man. Net met haar speciale zicht had ze het niet goed herkend, maar nu was ze zich er honderd procent zeker van dat ze deze beeldschone creatie al eerder had gezien.

Toen de man voor haar neerknielde en haar knie verbond hield Mariko haar adem in; zo dichtbij! De vingers die zachtjes langs haar huid strijken geven haar kippenvel en sturen kleine schokjes door haar lichaam. In haar gebeurde er iets, ze voelde iets wat ze nog nooit eerder had gevoeld. Wat was dit? Er was een soort raar gevoel in haar buik en haar hoofd voelde licht. Zou ze ziek zijn? Toen de man voor haar weer opstond wist ze waar ze hem van kende: Die donkere ogen, het donkere haar, die gezichtstrekken, die strepen in zijn wangen; Deze man kon niemand anders dan Uchiha Itachi zijn, de moordenaar van zijn clan, de broer van Sasuke.

Zijn woorden gingen langs haar heen, terwijl Mariko hem geschokt aankeek, haar roze lokken zachtjes wapperend door het briesje dat op was komen zetten. Kon een man met zulke warme, zachte handen een moordenaar zijn?

Vroeger toen ze nog klein was had ze altijd graag naar verhalen over hem geluisterd. Soms zag ze hem vanuit de verte toen ze haar ogen nog had, opgesloten in het huis. Op een gegeven moment had ze een patroon gevonden in de keren dat hij langs kwam gelopen en op hem gewacht om stil naar haar crush te kunnen kijken. Nu zag ze hem voor het eerst van zo dichtbij.

“Uchiha Itachi.”


Zoals zij hem kende, kende Itachi haar. Vele malen had hij haar gezien, toen ze beiden nog jonger waren. Een keer had hij haar ontmoet, toen hij zijn jongere broertje van de Academie af kwam halen. Daarna had hij besloten om zijn route van het politiebureau naar huis te veranderen, in de hoop haar te kunnen zien. Ze was jonger, veel jonger, maar zijn hart was niet bewust van leeftijd, en toen zij na een tijd dagelijks aan hem verscheen vanachter haar raam kende het helemaal geen grenzen meer.
Maar Itachi had Konoha moeten achterlaten, en haar ook.

“Mariko,” Antwoordde hij, stilte in zijn stem gelegen zoals altijd. Mensen liepen hen voorbij, alsof voor hun de tijd nog drong en deze in de ruimte om hen heen niet langer gold, net zoals het in zijn hart had gedaan. En nog steeds gold het niet, misschien wel meer dan ooit. Immers, zij waren nu niet allemaal verbonden door de rode draad van het lot. Ze waren ook verbonden door het feit dat hen het zicht ontnomen werd.

Itachi was, zonder Sharingan, nu al bijna blind. Daarom had hij toegezegd haar te gaan halen, een plan van de leider een waardevolle pion zoals hem niet wilde verliezen. Hij had haar slechts nog een keer willen zien voordat de duisternis hem compleet en voor eeuwig nam.