We'veGotAMission!

Edwards POV:
Ik had al wat pijn gezien in men leven maar die van Jasper was onverdraagelijk. Zijn gedachten waren als vlijmscherpe zwaarden in zen hart. Maar het enige wat in zijn gedachten bleef zitten was haar speech van deze voormiddag. Haar rood, betraande ogen en haar brekende stem. Ik ging voor hem op de grond zitten. Jasper en ik waren nooit beste vrienden geweest, niet zoals ik en emmet in ieder geval. Maar nu op dit moment leek het alsof ik ieder moment van men leven had doorgebracht met hem. De pijn in zen ogen en frons op zen gezicht leek zo onbekend. Hij was anders.. niet de gene die ik al die jaren had gezien toen hij de geur van de mensen rondom ons niet kon weerstaan. Nee, deze was zelfs pijnlijk voor mij.
Ik wist niet precies wat hij door maakte maar ik wist wel hoe het voelde om te voelen wat wij voelde voor een mens.
Waarom voel ik zo die drang om naar haar toe te gaan?
“Dat is wat ze doen, Jazz. Die meisjes worden nog eens onze dood” ik probeerde het luchtig te houden door te praten met de sarcastische toon die ik altijd in me had.
Hij zuchtte even maar staarde dan verder uit het raam.
Ik wil naar je toe, Charlotte.
Ik zuchtte ook. Zijn gedachten zaten vol met plannen om haar te kunnen overtuigen met hem te praten. Dit was iets wat hij niet alleen kon… nee,
Ik stond op: “Ik ga weg met Emmet, oké. Blijf alsjeblief hier en doe geen domme dingen, wil je” ik wreef door zen blonde haren en wandelde zen kamer uit.
Toen ik ver genoeg was van zen deur riep ik Emmet.
“Meekomen grote, we hebben een missie”
Hij lachte breed: Thanks man, Rosalie maakt me gek
Toen we de deur uit waren begon hij maar vragen te stellen:” waar gaan we heen?”
“school”
“wat, daar komen we juist van. Edward, ik ga nog eens kompleet gestoord worden door men tijd te verdoen aan al die scholen. Weet je hoeveel ik er al gedaan heb?”
Ik schudde men hoofd lachend.
“wel ik eigenlijk ook niet, maar het waren er in ieder geval wel al veel.”
Ik lachte en sloeg de laatste straat in voor school.