H26

Mell tikt me op mijn schouder en ik draai me half om naar haar. Ik glimlach haar stralend aan. Zo heb ik nog nooit geglimlacht. Even kijkt ze geschokt en verbaast dan glimlacht ze ook.
'Ik breng straks je basis paket kleren en je rooster. Je boeken staan al in je werkkamer.' Kleren? Gaat Méll kleren voor me halen? Ik raak even in paniek. Dan zet ik het van me af, ik zie wel hoe erg het is.
'Oke, tot zo!' Zeg ik tegen haar terwijl ze de deur uit loopt. Ik volg haar niet naar de hal om haar uit te zwaaien. Ik blijf staan aan de rand van de grote kuil waar later mijn draak in zou slapen.
Ik vraag me af hoe dat er uit zal zien...
Ik spring de kuil in en pak het drakenei uit zijn buidel, zachtjes leg ik het in het stro. Dan spring ik de kuil weer uit en blijf ik naar het ei kijken. Het ziet er zo klein uit in de grote kuil. Als een klein stipje. Ik kan me niet voorstellen hoe lang het zal duren voordat het ei meer dan een stip is...
Ik spring de kuil weer in en pak het ei. Voorzichtig neem ik het in mijn armen. Liefdevol kijk ik naar het ei, mijn ei. Het ei wat mij hoop en leven schonk. Iets straalt in mijn binnenste, ik ben zo trots, zo gelukkig... zometeen knap ik er nog van. Ik draag het ei naar het grote hemelbed. Ik ga naast het ei liggen en doe mijn ogen dicht, een gevoel van rust daalt over me neer.

Ik doe mijn ogen open, hoe lang heb ik geslapen? Ik knipper met mijn ogen als ik naar het raam kijk, het is donker. Het was middag, laat in de middag toen ik hier naar binnen ging, dus het zal wel na middennacht zijn. Ik gaap en kom overeind. Ik merk dat het ei nog steeds in mijn armen ligt. Onder de reis had ik niet genoeg tijd om het te bekijken, maar nu is er tijd genoeg. Ik graai naast me en vind de kandelaar aan de muur. Ik pak ook de vuursteendjes die ik in een bakje er bij zag hangen en sla het licht aan. Nu er licht is kan ik kijken. Het ei is wit en heeft een opaal achtige glans, dat wist ik al. Nu til ik het dichter naar mijn gezicht, ik zie witte aderen door het ei en kleine witte stipjes. Mijn gezicht buigt zich steeds dieper naar het ei. Dan draai ik mijn hoofd een slag en leg ik mijn oog op het koele oppervlakte van het ei. Een zachtgeluid gonst als een hartslag door het ei. Ik huiver, geen huivering van afgunst, maar een huivering van geluk, dit is het teken dat het ei leefd en dat dit geen grote zieke grap is. Nog even luister ik naar het ei, dan leg ik het op mijn kussen en aai er even over. Het ei reageert en glinstert mooier dan ooit.