Deel 19

Met een ruk schoot ik overheind en greep mijn iPhone. 10.30. 10.30! Holy crap! Ik had om 11 uur met Sarah afgesproken om te gaan shoppen. Dat betekende dat ik nog maar een half uur had! Zo snel als ik kon rolde ik uit mijn bed en gooide de deuren van mijn kledingkast open. Ik raapte wat kleren bij elkaar en kleedde me snel aan. Toen ik klaar was deed ik snel wat make-up op. 1 blik in de spiegel en ik zag meteen dat mijn haar volslagen hopeloos was. Nou ja, dan maar in een knot. Snel propte ik mijn portemonnee in mijn tas en stommelde de trap af. Mijn vader en moeder zaten aan tafel te ontbijten. Toen ik de kamer binnenkwam keek mijn vader verbaasd op. ‘Ik dacht dat jij al bij Sarah was. Je weet dat het al kwart voor 11 is?’ Ik zuchtte. ‘Sorry, maar ik was vergeten mijn wekker te zetten. Ik denk dat ik rond 5 uur thuis ben. Moet ik nog iets meenemen voor jullie uit de stad?’ Mijn moeder stond op. ‘Nee dankjewel lieverd, wij hebben niks meer nodig. Veel plezier. En pas op in het verkeer.’ zei ze, terwijl ze een kus op mijn voorhoofd drukte. ‘En ga niet met enge mannen mee en neem niks aan van iemand die je niet kent. Ja mam, ik ben geen kleuter meer.’ zei ik, terwijl ik met mijn ogen rolde. ‘Tot vanavond!’ En met zwaai gooide ik mijn tas over mijn schouder en trok de voordeur open.


‘Omygod, ze hebben nieuwe One Direction spullen bij de Claire’s! Ahh Rosie kunnen we asjeblieft even naar binnen? Ik moet echt even kijken!’ gilde Sarah, terwijl ze met haar neus tegen het raam aan stond. ‘Ja hoor, ik wou toch nog even kijken voor nieuwe sieraden.’ zei ik, terwijl ik naar binnen liep. Sarah rende langs mee heen naar het einde van de winkel, waar ik een groot rek zag staan met aan de bovenkant het logo van One Direction. Mijn ogen vielen op een groot rek met allemaal oorbellen, kettingen en armbanden. Terwijl ik Sarah om de 10 seconden een klein kreetje hoorde slaken van geluk, pakte ik allerlei sieraden om ze te bekijken. Net op het moment dat ik een paar oorbellen in mijn handen had die me wel leuk leken, voelde ik een hand op mijn schouder en een stem die zei; ‘Die oorbellen passen mooi bij je ogen.’ Langzaam draaide ik me om en keek omhoog naar de jongen die tegen me had gepraat. En bij het zien van zijn gezicht slaakte ik een gilletje.