9.6

POV Ibrahim
Thuis aangekomen met Jelano lag Samira al op de bank te slapen, de laatste tijd was ze erg moe en ik maakte me zorgen om haar. "Samila Samila!" Krijste Jelano door het huis. Ik zuchtte diep en tilde hem op."sssstt Samira slaapt'' zei ik wijs maar Jelano dacht daar toch echt anders over en vond dat Samira toch echt wakker moest worden en sprong op de bank. Ik zuchtte diep en tilde hem eraf. ''Jelano laat haar slapen." Zei ik maar hij trok zich er niks van aan en klom net zo goed weer op de bank."Nu ga je eraf anders ga je in de hoek staan hoor!" zei ik op strenge toon en alsof die dondersgoed wist dat ik het niet meende klom die weer op de bank en ondertussen was Samira ook wakker geworden en hoe erg ik het ook vond om te doen hij moest in de hoek staan. Ik tilde hem op en zette hem in de hoek neer. "Zo denk maar even na waarom je daar staat'' zei ik en ging naast Samira zitten. "Gaat het wel?" Vroeg ik toen ik zag dat ze erg wit uit zag. "Jawel alleen een beetje moe'' zei ze en gaf me een kus. Ik keek haar bezorgd aan maar ik had geen tijd om er langer op door te gaan want Jelano was door de hele kamer gaan rennen."Jelano terug in de hoek.'' zei ik aangezien ik dit zelf ook wel kon doen. Jelano dacht er duidelijk over en zocht zijn troost bij Samira. ''Jelano schiet op anders ga je nu naar bed." zei ik streng, hij moest ooit gaan luisteren dacht ik en dus gaf ik niet op want dat deed mijn moeder ook nooit. Terwijl Jelano het nog niet op gaf zette ik hem maar voor de laatste keer in de hoek.''En nu blijf je daar anders ga je direct naar bed!" Zei ik streng en liet me opnieuw naast Samira vallen. Ondanks dat ik me zorgen over haar maakte liet ik dat niet merken want ik dacht dat het stress zou zijn aangezien de agenten vanavond terug zouden komen."Hoelaat zouden ze terugkomen?" Vroeg ik aan haar. ''Wie komen terug?'' vroeg ze alsof ze alles al vergeten was. "De agenten.'' zei ik. "Oh geen idee, ze hebben geen tijd gezegd.''zei ze kortaf. "Dus ze kunnen ook tijdens etenstijd komen?'' vroeg ik. "Dat kan, maar ik ga er vanuit dat ze niet meer komen.''Zei ze. Ik keek haar even raar aan maar aangezien ze onwijs moe was besloot ik er niet op in te gaan. Terwijl de vijf minuten om waren tilde ik Jelano uit de hoek."Ga je nu luisteren naar Oom Ibrahim." Zei ik. Ik moest er stiekem wel een beetje om lachen maar liet dat niet merken. Hoe kon ik nou oom Ibrahim zeggen, Samira en ik waren verliefd, niet verloofd en al helemaal niet getrouwd."Zal ik doen." zei hij. Hij gaf me meteen een dikke knuffel en klemde zich stevig vast aan me nek en dus besloot ik hem op te tillen."Ga je mee eten maken?" Vroeg ik aangezien Jelano hier zou blijven slapen. Jelano was alweer door het dolle heen en wou alweer uit me armen springen en dus besloot ik maar om hem vroegtijdig op de grond te zetten en nam hem mee de keuken in zodat Samira nog even kan slapen en rust had want vanavond zou het nog is erg laat kunnen worden.