114. || Rainbows ||

"Nee natuurlijk niet." siste ze naar me. Ze blikte eens snel naar de deur. "Maar ik ben wel in staat je te vermoorden als je je mond niet houd." zei ze er achteraan en legde haar hand op mijn mond toen ik iets probeerde te zeggen. Ze duwde me op het bed en bleef heel stil zitten, terwijl ze mij nog steeds vasthield. Ik hoorde zachte voetstappen op de overloop. De deurklink bewoog. "Niall, kom je mee?" fluisterde Justin door een kier van de deur. Het was zo donker in de kamer dat hij het meisje dat naast me zat, waarschijnlijk niet eens kon zien. Laat staan dat hij mij kon zien. Ik keek angstig naar het meisje naast me. Ze schudde haar hoofd, met haar ogen gevaarlijk. Ze liet haar hand zakken zodat ik kon antwoorden op Justin's vraag. "Nee Jus, sorry..." fluisterde ik richting justin. Mijn stem trilde. En ik was bang dat hij de kamer in zou komen om te vragen wat er was. Maar aan de andere kant wou ik juist dat hij binnen kwam. Zodat hij kon zien wat er gaande was. "Oh, oké, nee ik snap dat je moe bent... Trusten." zei hij, en verdween weer. De deur ging zachtjes dicht en het meisje liet me los. Ze stond op van het bed, knipte het licht aan en bleef voor me staan. "Wie ben je, en wat doe je hier?" vroeg ik haar meteen.
"Wie ben jij, en waarom wil je een geit die Shelly heet?" kaatste ze terug. Ik opende mijn mond om antwoord te geven. "Niall James Horan. En geiten zijn cool. Shelly is een grappige naam." zei ik vastbesloten. Ik vervormde mijn mening, zodat het als een feit klonk. "Oké, dan ben ik Cat, en ik kwam hier om Luke's werk te bekijken." zei ze en keek me aan met een vrolijke, maar vooral onschuldige glimlach. Ik dacht na, had ze het over de graffiti?