113. || Rainbows ||

De blote voeten kwamen dichterbij. En stootte tegen de bed poot. de voet schoot omhoog en de moordenaar begon te hupsen op een been. Hij vloekte zachtjes en even later zette hij zijn voet weer voorzichtig neer. Zijn teen was blauw. Lekker voor hem. Ik moest nu bedenken voor welk plan ik zou gaan. Plan A, waarvan grote kans was dat er iets mis zou gaan en ik dood zou eindigen. Plan B, geen optie. Ik wil namelijk eigenlijk niemand verwonden. Plan C, Nee, die niet. Ik kon Justin niet alleen op deze wereld achterlaten. Plan D, Dat was een verleidelijk idee. Plan E, Ik kan op zich goed smeken... En ik heb altijd al een geit genaamd Shelly gewild. Plan F, nee, slecht plan. Plan G, Ik zou niet kunnen leven met het schuldgevoel tegenover Justin. Dus nee, ook dat was een slecht plan. Oké, het ging dus tussen D&E. Mijn droom om een geit te krijgen overwon mijn angst om onder het bed te blijven zitten en ik kroop onder het bed vandaan. "PLEAASE IK SMEEK JE! LAAT ME LEVEN! IK BEN NOG TE JONG OM TE STERVEN!" smeekte ik en hing aan het been van de moordenaar. "What da fuck, wie ben jij?" klonk de moordenaar verbaasd boven mij. Ik bleef me vast klampen aan zijn benen. "Iemand die nog niet dood wil! Ik ga wel in Zweden wonen en neem een geit met de naam Shelly, maar toe laat me leven!" smeekte ik verder. Ik keek naar de grond. Aan de voeten die ik vasthield zaten tenen, waarvan de nagels in alle kleurtjes gelakt waren. Shit, het was een meisje. "Sssst, wees alsjeblieft stil!" siste ze naar me. Ik hield meteen op met jammeren. "Ga van me af!" snauwde ze. Ik liet haar meteen los. "Jij bent geen moordenaar..." bedacht ik me toen ik haar zag staan. Ze was gekleed in een short, met daarboven een veel te groot vest met een capuchon.