111. || Rainbows ||

Ik zette mijn tas in de kamer en plofte op het bed neer. Ik liet me achterover vallen en keek naar de graffiti op de muur. Dream, ja... Ik zal in deze kamer dromen dat Justin naast me lag. Dat zeker. Een diepe zucht verliet mijn mond en ik sloot mijn ogen.
Ik moest mezelf niet zo naar beneden halen. Justin had gewoon plezier, en vond het hier leuk. Waarom voelde ik me dan zo down? Ik zou blij moeten zijn om hem te zien lachen. Ik probeerde te lachen, maar mijn mondhoeken trokken alleen maar meer naar beneden.
Ik moest gewoon afleiding hebben. Dat zou helpen. Ik ging rechtop zitten en pakte mijn gitaar uit de tas. De perfecte afleiding.
Ik stemde hem tot hij helemaal zuiver klonk. In mijn hoofd bladerde ik mijn persoonlijkefavoliedjeslijst, door en dacht diep na welk liedje me niet aan Justin zou doen denken.
"Some things we don't talk about, Rather do without...And just hold the smiiiiiiile, Falling in and out of love. Ashamed and proud of
Together all the whiiiiiile..." begon ik en viel in met mijn gitaar. Eigenlijk was dit liedje op de piano mooier, maar ik kon helaas geen piano spelen. Dus speelde ik het altijd met mijn gitaar.
"You can never say never, While we don't know when...But time and time again. Younger now than we were before.
Don't let me go, Don't let me go, Don't let me go, Don't let me go, Don't let me go, Don't let me go." Oké, misschien was dit toch niet het beste liedje om nu te zingen. Ik zong nog even een laatste couplet, maar de tranen stonden in mijn ogen en ik wist dat dit een slechte keus geweest was.
"Picture, you're the queen of everything, As far as the eye can see...
Under your commaaaand,
I'll be your guardian,
When all is crumbling,
To steady your haaaa-and...." Ik legde mijn hand op de snaren en het akkoord dat ik voor het laatst had aangeslagen staakte nog verder te klinken.