112. Where is Theodoor?

Olette had al haar boeken en wachtte in de leerlingenkamer op Theodoor. Hij was een half uur te laat. Ze vond het nogal vreemd, aangezien hij haast altijd op tijd was. Ze gaf een zucht en las verder in haar leesboek.
Toen hij na nog een uur nog niet opgedoken was sloot ze haar boek. Ze stopte haar boek in haar tas, pakte hem goed vast en stond op. Ze besloot om maar te stoppen met wachten, en liep richting de uitgang. Ze gaf een zucht en liep de leerlingenkamer uit.
Ze had het gevoel dat Theodoor zich in de nesten had gewerkt. Ze hoorde gekraak van de sneeuw toen ze naar buiten ging. 'Waar o waar zou Theodoor kunnen zijn.' Mompelde ze. "Ga het bos in, daar is hij." Ze keek om haar heen, maar glimlachte een beetje. 'Bedankt.' Ze keek het bos in. Om een of andere reden had ze het gevoel dat de Angels ermee te maken hadden. Ze hoorde haar tanden tegen elkaar aan knarsen. Ze ademde diep in en begon het bos in te rennen. "En opnieuw werkt het kind zich weer in de nesten. Hoe verbazingwekkend."

Harry, Hermelien en Ron liepen door de gang. 'Ik ben het er nog steeds niet mee eens. Harry, ze deugt niet.' Hermelien keek hem geïrriteerd aan. 'Ron, Harry zal toch niet van gedachte veranderen. En Olette deugt wel. Het is echt een aardig meisje, maar je hebt er nooit aan gedacht om haar een kans te geven.' Harry gaf een zucht en keek uit het raam. 'Huh?' 'Wat is er Harry?' Vroeg Hermelien. 'Is dat niet Olette?' Ze keken allemaal. 'Dat is ze ja! Zie je wel, ze is iets van plan!' 'Ach Ron, sluit die klep eens van je! Waarom zou ze naar het verboden bos gaan? Ze werd de vorige keer bijna vermoord door die Angels...' Harry fronste. 'Ik weet zeker dat als we het aan haar vragen dat ze onze vraag gaat antwoorden. Laten we beneden op haar wachten tot ze terug komt.' Hermelien knikte terwijl Ron een zucht gaaf. 'Op één voorwaarde.' 'Welke?' Vroeg Harry. Ron grijnsde. 'Jullie trakteren me op boterbier, en smullers in alle smaken.' 'Echt waar Ron? Oké dan, best. Komen jullie?' Harry knikte en ze liepen allemaal de trap af.

Olette keek om haar heen, waar kon hij zich verstoppen? 'Theodoor!' Riep ze. 'Ik ben het, Olette! Zeg alsjeblieft iets!' Ze hoorde wat gekraak achter haar en draaide zich om. 'Hallo Angel, ik kom in vrede. Ik ben opzoek naar een vriend van me, Theodoor. En Bob zou ik ook graag willen zien. We zijn namelijk goed bevriend. Mijn naam is trouwens Olette.' Ze hoorde opnieuw gekraak achter haar. Ze kon zich niet omdraaien, stel dat de Angel haar aanviel. Hij zag er hongerig uit. Hij was namelijk versleten. Ze ademde diep in en rende met haar gezicht naar de Angel gericht naar een boom en leunde daar tegen aan. 'Wauw, ik zit weer in dezelfde situatie, maar de vorige keer was het met Draco. Stemmen, mag ik iets vragen? Ik moet Theodoor echt vinden, wijs me alsjeblieft de weg.' "Oké, maar raak eerst de Angels kwijt. Trouwens, als je die ene Angel vriend van je spreek zeg hem dat hij moet stoppen met ons te pijnigen." Ze fronsde. 'Wie is jullie eigenlijk?' "Wij zijn het bos. De bomen, struiken, planten." Ze keek verward. 'Dus, jullie zijn bomen enzo?' "Zeg geen 'enzo', dat haten we. En ja, dat zijn we. Wist je serieus niet wie we waren?" Ze schudde voorzichtig haar hoofd. "Het zou me nu zelfs net meer moeten verbazen. Maar oké, we wijzen je de weg naar je mensen vriend. Of zoals jullie het noemen, je vriendje." Olette bloosde. 'Dankje.' Ze gaf een zucht. 'Oké, ik ga zo hard rennen, kunnen jullie dan zeggen welke kant ik op moet?'"Natuurlijk." Ze knikte met zelfvertrouwen en liep een beetje langs de boom. 'Hier ga ik dan...' Ze draaide zich meteen om en rende het bos in, en vertrouwde erop dat de stemmen haar zouden brengen naar Theodoor.

Kudo? Reactie? Vraag voor Olette?