15. De reacties

Ze kijken mij afwachtend aan.
“Oké.” zeg ik dan. Waardoor zij opgelucht zuchten.
“Maar jullie moeten mij beloven het er met niemand over te hebben. Als het te maken heeft met jullie geheim zorgen jullie dat het opgelost wordt. En als het niks met jullie geheim te maken heeft halen jullie gewoon opgelucht adem zonder andere te laten weten wat er in mijn droom gebeurd is. Beloven jullie dat?” zeg ik dan.
Ze denken even na.
“Mogen we wel tegen andere zeggen dat we het weten en het opgelost is?” vraagt Jared.
Daarop knik ik waardoor ze alle drie toestemmen.
“En Jared jij zorgt dat ik zo meteen Kim het verhaal kan vertellen.” voeg ik er nog aan toe want Kim is toch wel een vriendin.
Daarop knik Jared zonder een seconde te aarzelen.
“Oké. Nou. De droom speelt zich af in het bos. Het is donker en volle maan, maar de bomen houden het licht tegen. Toch zie ik een paar ogen, hoe weet ik niet. Ze reflecteren licht, maar waar dat vandaan komt weet ik niet. Het zijn grote ogen alsof ze van een groot dier zijn. Ik wordt daardoor bang. Wat als ze van een wolf zijn? Als ik nog eens kijk zie ik dat het een hele grote wolf is. Ik weet dat ik bang moet zijn maar door de ogen ben ik niet bang. Ze zeggen mij dat hij niet gevaarlijk is.” begin ik. Ze luisteren aandachtig en houden bijna hun adem in. Ik wist niet dat ik zo goed was in verhalen vertellen.
“Langzaam komt hij naar mij toe. Alsof hij probeert te zeggen dat hij niks zal doen. Ik ga op de grond zitten. De wolf gaat tegenover mij zitten. Hij kijkt mij aan alsof hij iets wil zeggen. Alsof hij wil dat ik iets doe. Maar ik doe niks, niet wetend of er iets zal gaan gebeuren. Dan komt de wolf voorzichtig overeind. En dan komt hij naast mij liggen. Hij kijkt vanuit zijn ooghoeken naar mij. Ik kom op het idee dat hij misschien geaaid wil worden. Voorzichtig doe ik mijn hand omhoog en leg hem op zijn vacht.” vertel ik terwijl ik alles weer voor me zie.
“Vanuit het niets komt opeens licht van boven. Ik kijk op en zie dat het de maan is, waar het licht vandaan komt. De bomen zijn op een of andere manier aan de kant gegaan en de maan verlicht ons. Dan kijk ik naar de wolf. Ik zie dat het een zandkleurige wolf is met bruine ogen. Als ik hem begin te aaien begint hij bijna direct te spinnen. Voorzichtig legt hij zijn hoofd op mijn been en ik aai hem over zijn kop. Dan begin ik tegen hem te praten over alles wat me dwars zit. Even kijkt hij mij daardoor verbaasd aan, maar daarna sluit hij zijn ogen en gaan zijn oren rechtop staan om mij goed te horen. Na een tijd ben ik klaar met praten. De wolf staat op en schud zich uit en gaat naast mij zitten. Waardoor ik uitgeput tegen hem aanleun en mijn ogen sluit.” vertel ik, bewust weglatend wat ik allemaal verteld heb want dat gaat ze niks aan.
“Wauw.” zegt Mia waardoor ik haar verbaasd aankijk.
“Wat is er wauw?” vraag ik verbaasd.
Direct herpakt ze zichzelf. “Uhm. Nou. Het is gewoon een mooie droom.” zegt ze.
Ik zie dat ze het verzonnen heeft. Daardoor weet ik dat ik meer met hun geheim te maken heb dan zij verteld.
“En hebben jullie er wa aan?” vraag ik hopend dat ze toch per ongeluk wat informatie over hun geheim vrijgeven.
“Nee, niet echt. Heeft er niks mee te maken.” zegt Jared waarna hij Mia en Embry even streng aankijkt. Waardoor ik weet dat ze dus zullen gaan doen alsof het er niks mee te maken heeft, maar dat het er dus zeker wel iets mee te maken heeft.
Dan gaat de bel, die aangeeft dat de pauze begint.
Ik zie Kim aan komen lopen en loop naar haar toe voordat Jared haar kan vertellen hoe ze op mijn verhaal moet reageren.
“Kim, kan je meekomen. Dan kan ik je over mijn droom vertellen.” zeg ik waardoor Kim direct nieuwsgierig met mij meeloopt.
We gaan op een bankje in de gang zitten. Daar vertel ik haar hetzelfde verhaal dat ik ook aan Jared, Embry en Mia heb verteld.
Als ik alles heb verteld zucht Kim.
“Wat romantisch.” zegt Kim.
“Hoezo romantisch?” vraag ik van mijn stuk gebracht. Deze reactie had ik zeker niet verwacht.
Kim slikt. “Nou gewoon die omgeving. Hoe die verandert doordat je de wolf aanraakt.” zegt ze snel maar door haar verwilderde blik weet ik dat het niet de reden is. En dat het dus door een andere reden romantisch is.
Maar ik kan niks bedenken.
“Zullen we naar de kantine gaan?” vraagt Kim een beetje zenuwachtig. Waarschijnlijk bang dat ik erover door zal gaan.
Als we in de kantine komen en naar de tafel gaan waar de rest zit. Kijkt de rest mij verwondert en een beetje verbaasd aan. Waardoor ik weet dat ze toch meer hebben verteld dat dat ze beloofd hadden. Maar ik doe net alsof ik niks door heb en ga op een stoel zitten en eet een boterham.