14. Oneerlijke ruil

Ze kijken mij serieus aan. Alsof ik mij door al hun argumenten zo over zou geven. Nou dan kennen ze mij nog niet.
“Dus.” Zeg ik. Mij bedenkend dat ik me beter direct uit ga spreken dan dat ik me er de hele tijd mee blijf rondlopen. “Als ik het goed begrijp moet ik mijn droom of wel geheim vertellen zodat jullie zeker weten dat ik jullie geheim niet weet.” Zeg ik ze twijfelend aankijkend terwijl ik wel zeker weet dat het zo is.
Ze kijken mij verbaasd aan.
Ik kijk hun koel aan. “Jullie kunnen denken dat ik dom ben, maar dat betekend nog niet dat ik dat ben. Het is jullie geheim, van de hele groep die jullie willen verdedigen. Niet die ene vriend zijn geheim want anders zouden jullie er niks van weten en er zeker niets mee te maken hebben.”zeg ik rustig.
“Zullen we verder spelen?” vraag ik dan vrolijk alsof er niks gebeurd is.
Ze kijken mij verbaasd maar ook onderzoekend aan. Alsof ik net een deel van hun geheim heb ontrafeld en ze willen weten wat ik nog meer weet. Wat op zich ook zo is.
Ik ga staan en pak mijn racket. Al snel volgen ze mijn voorbeeld. Ze kunnen ook moeilijk anders.
De jongens proberen te winnen deze keer. Wetend dat ik goed ben in badminton. Maar ze zijn geen partij voor mij.
Nadat Mia en ik weer gewonnen hebben roept de leraar mij opeens. Hij staat naast ons veld.
Ik loop naar hem toe en kijk hem vragend aan.
“Wat speel je geod, is dit ook een sport war je prijzen mee hebt gewonnen?”vraagt hij waarna hij mij vragend aankijkt.
Ik knik enkel.
Daarop knikt hij ook even. “Zou ik je naam mogen weten die je bij het sporten hebt gebruikt? Zo kan ik er wat rekening mee houden bij de les.” Zegt hij en hij haalt daarna pen en papier tevoorschijn om de naam op te schrijven.
“Nee.” Zeg ik waardoor hij mij verbaasd aankijkt.
Maar daarna kijkt hij mij boos aan.
“Ik heb het recht om de naam te weten. Anders kan ik geen rekening met je houden tijdens de lessen.” Zegt hij boos. En hij kijkt mij op zo’n manier aan waardoor iedere ander voor hem weg zou lopen maar ik blijf rustig staan.
“Nee. Je hebt het recht niet. En ik kies ervoor dat er geen rekening met mij gehouden wordt, anders weet straks iedereen het.”zeg ik rustig.
De leraar kijkt mij nu nog bozer aan. Hoewel ik niet wist dat het mogelijk was.
“Ik heb het recht niet?!”zijn stem wordt harder dan die eerst was. “Weetje wat jij niet hebt?! Het recht om zo tegen mij te praten! Als ik zeg dat ik de naam wil weten zeg jij wat de naam is!”zegt hij en hij komt nog dichterbij.
Maar voordat hij mij vast kan pakken doe ik een paar stappen achteruit. Als hij nog verder naar mij toe wil lopen houden Embry en Jared hem tegen. Ze gaan pontificaal voor mij staan zodat ik niet meer te zien ben.
“Alles goed meneer?” hoor ik Jared mierzoet vragen.
“Ja meneer. Gaat het wel? Ik geloof dat u een beetje wit ziet.” Hoor ik Embry op dezelfde mierzoete toon zeggen.
Mia komt naast mij staan.
Dan gaat de bel, als teken dat ons tweede uur gym ingaat.
“Het gaat prima. Laat me erlangs.” Hoor ik de leraar woest zeggen.
“O, sorry meneer dat gaat niet lukken. Ziet u, ik heb wat aan mijn voeten en ik kan ze niet meer bewegen.” Hoor ik Embry op nog steeds mierzoete toon zeggen.
“Jullie moeten haar niet verdedigen! Jullie moeten naar mij luisteren! En jullie gaan nu aan de kant!!” hoor ik de leraar op nog steeds woeste toon zeggen.
“Sorry meneer. Dat gaat niet lukken.” Hoor ik Embry nu niet meer op mierzoete toon maar op koele toon zeggen.
“Dat zullen jullie voelen! Jullie moeten, jullie alle vier, nu het lokaal verlaten!” hoor ik de leraar woest schreeuwen.
Opeens kunnen Embry en Jared zich weer bewegen en ze lopen naar de kleedkamer. Mia en ik lopen naar de andere kleedkamer.
We kleden ons om en lopen naar de kluisjes. Ik doe mijn gymkleren in mijn kluisje en Mia doet haar gymkleren in haar kluisje. Dan lopen we naar de kantine. Daar zitten Embry en Jared al aan een tafel.
“Ik wist niet dat hij zo erg kon zijn.”zegt Mia pratend over de gymleraar terwijl we gaan zitten.
“Ja.”stemt Jared in. “Wie had dat verwacht dat hij zo’n scene kon schoppen.”
Embry knikt enkel. Dan kijkt hij mij opeens serieus aan.
“Wij hebben jou geholpen, nou ga je ons je droom vertellen.”zegt hij beslissend.
Ik zucht het is een ruil. Een oneerlijke, maar het is een ruil.