103. || Rainbows ||

"Nee..." mompelde Justin en ging dichterbij de rechter-wand staan. Ik streek met mijn vingers over de verf en lachte om een roze aap, die een gek gezicht trok. "Wat vinden jullie ervan?" Ik schrok toen Luke plots achter me stond. Hij keek me grijnzend aan toen ik me omdraaide en wachtte op een antwoord. "It's awesome! Heb jij dat gemaakt?" vroeg ik aan hem en keek hem ongelovig aan. "Jup." zei hij trots. "Jij moet Niall zijn, de jongen met het leuke accent." grinnikte hij. "Ja. Ik denk het?" lachte ik. "En jij moet Justin zijn." zei Luke en draaide zich naar Justin. Hij schudde netjes zijn hand. "Dat ben ik ja."
"Komen jullie mee naar de woonkamer?"
"Alleen als je iets te eten hebt." eiste ik en keek hem doordringend aan. "Yes, always my dear." zei hij met een bekakt Engels accent. Ik wist niet precies of ik me beledigd moest voelen of niet...
Maar het feit dat hij eten had deed me vrolijk grijnzen en ik liep in dezelfde richting als de meiden verdwenen waren. Achter me hoorde ik Justin en Luke met elkaar praten over het huis. Justin sprak vol bewondering.
Ik hoorde mijn telefoon trillen in mijn tas en haalde hem gouw uit het zij-vakje voor ik opnam. "Met Niall...." zei ik en liep door de woonkamer. Ik opende de glazen schuifdeuren die naar buiten leidde, en stapte naar buiten zodat ik even kon bellen. "Hey Niall!" riep de persoon aan de andere kant van de lijn. Thobias.
"Hey Thobias, hoeist?" vroeg ik. Ik probeerde niet te gaan gillen toen ik het mega zwembad in de achtertuin zag.