Hoofdstuk 1

In kleermakerszit zat Yriss op een omgevallen boom. Ze liet de warme middagzonnestralen, die door de takken glipte, langs haar wangen glijden. Ze wist verdomd goed dat het absoluut niet de bedoeling was dat ze het dorp verliet, maar de verleiding naar een plaats zonder al dat gezeur aan haar hoofd was te groot.
Ze was door haar kamerraam naar beneden geglipt zonder dat iemand het merkte en had zich een weg gebaand door het bos tot ze een fijne, rustige plek vond. Hier kon ze tenminste rustig na denken over de dingen die de afgelopen dagen waren gebeurd.
Eerst mocht ze, onder begeleiding, wel naar het bos toe. Maar om een of andere reden had haar vader haar dat een paar dagen geleden verboden.

Waarom dat zo was, wou hij niet zeggen en ook haar moeder deed er vreemd over. Haar beste vrienden hadden dit verbod ook al opgekregen. En ook zij kregen geen reden waarom.
Ze zuchtte. Weer een van de zoveelste regels die ze hadden gekregen. En steeds zeiden hun ouders en de andere niet waarom ze ze moesten volgen. Woedend gooide ze een dennenappel de struiken in en trok haar knieën op. Alles ging perfect in hun dorp. Hier was geen enkele vijand te bekennen en er gebeurde nooit iets spannends.
Terwijl Yriss na zat te denken lette ze niet al te goed op haar omgeving. Er waren wel degelijk vijanden van de mensen in het woud.
Er flitste een schim tussen de bomen. Nauwelijks zichtbaar sloop het dichterbij. Gele, felle ogen keken vanuit zijn schuilplaats naar haar. Yriss zat woedend voor zich uit te staren en merkte niet hoe de schim als maar dichter bij kwam. Opeens draaide ze zich om en keek recht in de ogen van een grote, grijze wolf.
“Yriss!” klonk een harde stem tussen de bomen. De wolf bleef nog een paar seconde naar haar kijken en verdween toen ineens tussen de bomen.
Yriss draaide haar hoofd vlug om en sprong van de boomstam af. Mell kwam snel tussen de bomen aanrennen. Maar hij stootte zijn hoofd aan een laaghangende tak en viel op de grond.
Grinnikend liep Yriss naar haar vriend toe, die mopperend op de bosgrond lag.
“jij kunt ook nooit uitkijken waar je loopt, hé” zei ze met een glimlach van oor tot oor.
Mell keek haar beledigend aan, maar daarna moest ook hij lachen.
Yriss hielp hem overeind en Mell veegde zijn kleren schoon.
“ Maar naast het feit dat ik niet kan uitkijken waar ik loop, wat doe je hier? Mell keek haar beschuldigend aan. “Je weet toch dat je hier niet mag komen?. En als de ouderen iets verbieden behoren we ons eraan te houden”
Yriss deed haar armen over elkaar en ging wijdbeens staan.
“alsof jij je eraan houdt” zei ze beschuldigend terug. “ik weet heus wel dat ik niet de enige ben die de regels vreemd vindt. En wat doe jij dan hier?”
Mell werd een beetje rood en keek naar de grond ”ik…hmmm… ik wou gewoon weten waar je uit hing, dat is alles. En ik vond het ook vreemd dat je niet kwam, maar dat zal wel zijn omdat….”
Mell keek weer terug naar Yriss, die naar de plek zat te kijken waar net de wolf was verschenen.
“Hé! Yriss, luister je wel? Ik zei…”
Maar hij kreeg niet de kans zijn zin af te maken. Yriss deed vlug haar hand voor zijn mond en keek gespannen naar de struiken.
Ze zag iets ritselen of had ze het zich verbeeld?

Ze haalde haar hand weer van Mell’s mond.
“wat is er?”fluistert Mell. Ook Hij keek gespannen naar de struiken. Daar was het geritsel weer!
Maar terwijl Mell bleef kijken, had Yriss al iets anders gezien. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat er iets boven in de bomen zat.
Op een paar meter afstand hurkte een van haar vrienden op een tak een keer naar hen. Yriss ontspande zich en glimlachte.
Gelukkig was er geen wolf dit keer.

Opeens sprong er iemand uit de struiken met een luide schreeuw, gevolgd met het gevloek van degene die uit de boom was gevallen, bovenop het struikmonster.
Mell en Yriss keken geschrokken naar Vwera die bovenop Yozi was gevallen, maar daarna konden ze alle vier hun lach niet meer inhouden.
Mell was de eerste die zich in beweging zetten en liep naar de gevallenen toe om hen overeind te helpen.
“Als we zo door gaan, heeft iedereen dadelijk blauwe plekken” zei hij opgewekt en hij trok Vwera overeind
“ Wat doen jullie eigenlijk hier?”
“niets” antwoorden Vwera, die inderdaad vol met blauwe plekken zat en haar blonde haar uit haar gezicht haalde. “ En hetzelfde kan ik aan jullie vragen”
Geen van allen gaf antwoordt, en dat was ook niet nodig. Allemaal wisten ze dat ze om dezelfde reden uit het dorp waren gegaan.
Yozie had het moeilijk om haar kleren er weer netje uit te laten zien en ook haar korte haar zat helemaal in de war.
‘is het niet tijd om terug te gaan?’ Vroeg Vwera, terwijl ook zij probeerde haar kleren er zo goed mogelijk uit te laten zien. Ze keek van de een naar de ander.
‘Nou kom op dan!’
Ze rende snel weg richting het dorp en Yozi rende haar lachend achterna.
‘ kom hier, jij spook!’

Nu waren alleen Mell en Yriss nog over. Mell keek met een grote glimlach naar haar.
‘kom, laten we hun voorbeeld volgen’
‘ik kom, ga maar alvast’
‘waarom?’ Hij was al een stukje weggelopen en draaide zich om. Yriss schudden haar hoofd.
‘ik heb nog iets laten liggen, ga nu maar’
Hij haalde zijn schouders op en liep toen weg.
Maar Yriss was helemaal niets vergeten. Toch liep ze naar de plek waar Yozi uit de struiken was gekomen.
Inderdaad, er waren nog wolvensporen zichtbaar. Nog een paar seconde bleef ze er naar kijken en toen ging ook zij Mell en de andere achterna