XXXIII.Preparings ;D

Rond tien uur 's avonds stond iedereen klaar in de outfits die ik "besteld" had, op het laatste moment.
'Nog een halve minuut voor ze je gaan "bereiken" om je uit te dagen.' zei Alice.
'Tss, vechten op de ouwe manier.. twee legertjes tegen elkaar in de hoop om de bevolking niet te treffen; dames en heren, we gaan terug in de tijd, wat alleen maar een voordeel voor ons kan opleveren.' zei Rosalie spottend. Ik glimlachte.
'RUstig aan, zus.' mompelde ik glimlachend. Ik voelde Felix arm om mijn middel en merkte dat hij een telefoon tegen mijn oor duwde.
'Elizabeth VOlturi.' zei ik duidelijk. Alice grijnsde, ik deed teken dat ze met de eerste groep mocht vertrekken.
Een man aan de andere kant van de lijn maakte duidelijk dat de tijd van diplomatie niet meer kon helpen. Hij vertelde me dat een open oorlog geen zin had, niet voor ons en niet voor hen. Hij wou dit voor iedereen "veiliger" houden -wat veilig is aan een oorlog, weet ik niet, maar goed- door 2 legers elkaar te laten ontmoeten op een plaats waar geen mensen woonden. Hij noemde een plaats die met trucks en zo in een uur of 3 bereikt kon worden... voor ons was het waarchijnlijk niet eens 3 minuten lopen. Ik vroeg om ons op zijn minst een uur of 4 te geven om er te raken. Onverstandig genoeg, kon hij me vertellen dat zij er ook pas over een uur of zo zouden raken. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. iemand anders sprak nu. Wij zouden zeker niet kunnen winnen, ze waren zwaar bewapend en kenden onze zwakke punten, we konden ons beter overgeven. Ik glimlachte even en legde de telefoon neer, meteen daarna stampte ik hem kapot zodat ze het signaal niet meer konden traceren. het was al moeilijk met alle beveiliging die Marcus en Remi gelegd hadden, maar je kon niet zeker genoeg zijn.
'Je had ook gewoon de simkaart stuk kunnen maken of de batterij eruit kunnen halen, het zou even goed geholpen hebben en dan hoefde ik niet naar de winkel om een nieuwe gsm. opnieuw.' klaagde Felix, ik grijnsde en gaf hem een kusje.
'Ik maak het later wel weer goed.' mompelde ik plagend, waarna ik terug ging naar de anderen.
De meesten onder ons stonden al klaar in groepjes van vijf. Alice en 4 anderen waren al vertrokken. Ik deed teken tegen Rose en Jane dat ook zij, Alec, Jake en Nessie mochten vertrekken.
'Gewoon een paar dingen die jullie niet moeten vergeten!' riep ik luid, Alice en Rose hoefden het niet te herhalen bij hun groepen, die wisten dat wel uit zichzelf.
'Het is niet te bedoeling dat er gewonden vallen, ik wil geen bloedvergieten daar. We gaan er niet om hun legers te vermoorden, we stoppen ze gewoon.' Hier en daar knikte iemand, maar over het algemeen leek dit een verrassing te zijn voor de meesten. Goed dat ik het nog eens herhaalde.
'Er wordt niet gegeten tijdens het "gevecht", je scheurt geen mensen aan stukken. ze buiten westen slaan of hun wapens vernielen is voor hen al erg genoeg. Gewoon hetgeen om hen wat op afstand te houden. Zij zijn ons eigenlijke doel niet! We hebben later een vampierleger om onze tanden in te zetten! Begrepen!?' vroeg ik luid. Nu knikte zowel iedereen. De belofte aan een echte slag waar ze hun mochten uitleven, maakte blijkbaar veel goed voor hen.
'Waarom dan al die training?' vroeg iemand. Ik glimlachte.
'Komaan zeg, dit is toevallig een bezighoudingswerkje dat er tussen gekomen is.' herinnerde ik hen voor de laatste keer. er weren er nog een aantal die gingen jagen om te zorgen dat ze tijdens het "gevecht" niet te veel in verleiding zouden worden gebracht.