Chapter 13 ~ Harry Styles

'Het is jouw schuld!' Ik schrok op en keek langs me. 'L-Louis, wat doe jij hier?' vroeg ik happend naar adem. Hij schudde teleurstellend zijn hoofd, waardoor ik me slechter ging voelen. 'Wat? Wat is er?' vroeg ik wanhopig. 'Jij moest het zijn, niet ik!' Ik kromp bij elk woord ineen. Waarom zou hij zoiets zeggen? 'Je wist dat ik een gezinnetje met Eleanor wou oprichten.' verweet hij me. Dat had hij me inderdaad verteld, een week voor de sluipschutter een einde aan zijn leven maakte. 'Je hebt het verpest, door jou is alles verpest!'

Happend naar adem schrok ik wakker. Meteen greep ik naar mijn hoofd waar een hevige pijn kwam opzetten. Langzaam liet ik me terug op het bed zakken. Ik draaide me op mijn zij en keek in het slapende gezicht van Sarah. Zou zij me opgehaald hebben? Ik herinnerde me niks meer van de avond ervoor, maar had een gevoel dat het niet echt positief was afgelopen. 'Waar denk je aan?' Ik keek naar Sarah die me onderzoekend aankeek. Mijn schouders ophalend, reikte ik naar voren en gaf een kus op haar voorhoofd. 'Dit moet ophouden.' mompelde ze. Ik keek haar niet begrijpend aan. 'Wat bedoel je?' Ze zuchtte en ontweek behendig mijn blik. 'Dat je zo dronken wordt, dat je een gevecht begint en vooral dat je mij niet in vertrouwen neemt.' Als ze het laatste zei, keek ze me recht in mijn ogen aan waardoor ik me ongemakkelijk begon te voelen. 'Sarah, veel kan ik er niet over zeggen.' mompelde ik en ik zag hoe ze haar gezicht van me afwendde.

'Als je het niet met mij kan, ga dan naar iemand die je niet kent.' mompelde ze duidelijk teleurgesteld dat ik haar niet in vertrouwen nam. Sarah was een beginnende psychologe, veel van onze vrienden kwamen dan ook met hun problemen naar haar. Het beste wat ze deed was luisteren, ze liet zich niet afleiden, maar luisterde echt naar het verhaal wat haar verteld werd. Ze keek me aan met een lichte glinstering in haar ogen. Tranen. Door me alleen maar op mezelf te richtten, vergat ik dat de mensen rondom me het ook moeilijk hadden. 'Sorry,' mompelde ik verslagen, 'hij was ook een goede vriend van jou.' Ze haalde haar schouders op. 'Ik overleef het wel.' Ze zei het alsof ze er zo zeker van was dat ik aan mezelf begon te twijfelen.