13. Poging tot vertellen

Ik ga naast een paar andere meiden zitten. Die kijken mij even aan maar gaan dan weer verder met hun gesprek. Mia kijkt mij verbaasd aan, maar ze komt toch naar mij toe gevolgd door Jared en Embry. Ze komen naast mij zitten. Mia wurmt zich tussen de meiden en mij, wat voor een paar boze blikken zorgt. Aan de andere kant van mij komt Jared zitten en naast hem komt Embry zitten.
“Dus hoe ging je droom?” vraagt Mia direct.
Ik kijk haar even aan maar richt dan mijn aandacht op de leraar.
“Hallo dames en heren.” begint hij met harde stem om de aandacht te krijgen. Hij is een lange gespierde man met blond haar. Midden dertig denk ik.
“Wij gaan vandaag badmintonnen in groepen van vier. Maak zelf maar groepen. Als je er een hebt moet je naar mij toe komen.” zegt hij waarna iedereen begint te overleggen.
Jared en Mia pakken ieders een arm van mij vast en trekken mij overeind. Ze trekken mij mee naar de leraar. Als ik tegenwerk duwt Embry mij naar voren.
Zo komen wij uiteindelijk bij de leraar.
“Wij zijn een viertal.” zegt Mia zelfverzekerd.
De leraar kijkt mij met een glimlach naar ons. Jared en Mia hebben nog steeds ieders een arm van mij vast en Embry staat achter mij zodat ik niet naar achter kan.
“Oké.” zegt de leraar. “Maar ik zal mezelf eerst voorstellen aan de nieuwe leerling.” zegt hij nog steeds met een glimlach. Hij loopt dichter naar mij toe en begint dan weer te praten. “Hoi Destiny. Ik ben Johnny Elipse. Je gymleraar voor dit jaar. Ik heb van je moeder gehoord dat je met verschillende sporten prijzen hebt behaald.” zegt hij waarna hij mij twijfelend aankijkt. Alsof hij niet gelooft dat ik prijzen heb behaald voor sporten.
Ik knik. “Ja, ik heb prijzen behaald voor verschillende sporten.” zeg ik zelfverzekerd waarna ik mijn armen ruw lostrek.
Mia, Jared, Embry en de leraar kijken mij verbijsterd aan.
Ik heb ook op badminton prijzen behaald. Maar dat vind ik niet zo speciaal, want ik vind het een makkelijke sport. Daarom ben ik er na een rij dook mee op gehouden omdat het geen uitdaging was.
De leraar kijkt mij nog steeds verbijsterd aan. “Hoe komt het dan dat ik je naam niet ken?” vraagt hij.
Dat is nog zoiets. Er zijn sporters die veel om de media geven, maar ik niet. Daarom heb ik tijdens het sporten een andere naam gebruikt. Ook vonden mijn ouders dat een beter idee zodat ik nog rustig kon leven.
“Omdat ik het sporten onder een andere naam doe.” zeg ik.
Daardoor kijken ze nog verbaasder.
Ik zucht. “Maar kunnen we nu gaan badmintonnen?” vraag ik een beetje geërgerd.
Daardoor komen ze weer in actie. We lopen met zijn vieren naar een net waar de rackets en een paar pluimpjes al bij liggen.
Ik pak snel een racket en ga samen met Mia aan een kant staan.
Jaren en Embry kijken elkaar even vertwijfeld aan, maar halen dan hun schouders op. Alsof ze niet zeker weten of dit wel goed komt.
Maar na een paar minuten zijn Mia en ik al aan de winnende hand.
“Oké. Even pauze alsjeblieft.” zegt Jared na een tijdje.
Dus we houden even pauze. Mia gaat op de grond zitten en Embry en Jared volgen haar voorbeeld. Ik ga dus ook maar zitten.
Mia kijkt mij serieus aan. “Hoe ging je droom nou?” vraagt ze.
Voordat ik kan zeggen dat ik daar niks meer over wil horen praat ze verder.
“Ik vraag je het omdat het belangrijk voor ons is. Het heeft te maken met een geheim van onze vriend en daarom willen we graag weten wat er in de droom is gebeurd. We zijn je vrienden, we zullen het er verder met niemand over hebben, maar het is belangrijk dat we weten wat er in de droom is gebeurd.” gaat ze verder.
Ik kijk haar verbaasd aan. “Wil je nou zeggen dat je gelooft dat wat in mijn droom gebeurd is in het echt kan gebeuren?” vraag ik beseffend dat er waarschijnlijk een groot geheim op die vriend zijn schouders rust.
Ze knikken alledrie.
“oké.” zeg ik. Me afvragend wat voor geheim er nou specifiek met mijn wolf te maken heeft.
“Het klinkt waarschijnlijk heel raar. Maar het is heel erg belangrijk want die vriend van ons is heel erg belangrijk voor ons en als zijn geheim bekent wordt heeft dat ook invloed op ons.” zegt Jared serieus.
Ik kijk hem verbluft aan.
Embry doet er nog een schepje boven op. “We dringen misschien in jouw ogen heel erg aan. Maar als we zeggen dat het invloed op ons heeft bedoelen we ook veel invloed. Het heeft te maken met onze hele groep en niet alleen met een of twee van ons.” zegt Embry op serieuze toon.
Dan valt het kwartje. Ze hebben het allemaal over die ene vriend zijn geheim maar het is hun geheim. Een gezamenlijk geheim die ze kosten wat kost geheim willen houden voor mij.
En dat besef maakt mij niet erg vrolijk. Het maakt me eerder een beetje boos. Want in mijn ogen is een droom ook een geheim. Dus ze willen een geheim van mij weten om hun geheim te redden.