12. Hoe ging de droom?

Snel leg ik mijn tekening zo neer dat de wolf niet te zien is. “Wat is er?” vraag ik met bevende stem. Daar vervloek ik mezelf direct voor. Ik moet me hun mening niet zo aantrekken, ik ken ze nog niet eens zo lang. Ik kijk Kim en Mia vragend aan.
Ze kijken mij geschokt aan. Dan kijken ze elkaar beschuldigend aan. Alsof ze elkaar de schuld ergens van geven.
“Wat heb je haar verteld?” vraagt Mia boos en beschuldigend aan Kim.
Maar voordat Kim antwoord kan geven gaat de bel die aangeeft dat de pauze begint. Kim kijkt voor een seconde opgelucht. Dan kijkt ze Mia woedend aan, pakt ze haar tekening en stormt het lokaal uit.
Ik kijk haar verbaasd na. Maar voordat ik Mia kan vragen wat er aan de hand is pakt ze haar en mijn tekening en loopt snel het lokaal uit.
Nou wacht ik niet. Ik vind dat wat ik heb gemaakt van mij is, dus ik loop Mia achterna. Nieuwsgierig om wat er is. Boos omdat ze zo raar doen. En woedend omdat ze er met mijn tekening vandoor is.
Al snel kom ik in de kantine. Daar zie ik dat Kim en Mia elkaar nog steeds boos aankijken en dat de vriendengroep naar een tekening kijkt, waarschijnlijk mijn tekening.
Ik loop boos naar ze toe. Als ik Kim en Mia alle twee woedend aan heb gekeken veranderen ze nog niks aan hun houding. Ik kijk naar mijn tekening die Jacob in zijn handen heeft en gris hem uit zijn handen.
“Mia.” Zeg ik op ijzige toon waardoor Kim en Mia en de jongens mij verbaasd aankijken. “Waar haal jij het lef vandaan om mijn tekening mee te nemen?!” zeg ik.
“Nou uhm…” begint Mia en kijkt dan twijfelend, zoekend naar de jongens achter mij.
“Heel duidelijk.”zeg ik weer op ijzige toon waardoor Mia even slikt. “Maar waar halen jullie het lef vandaan om zo op mijn tekening te reageren zonder een woord tegen mij te zeggen?!” zeg ik waarna ik Mia en Kim boos aankijk.
Kim en Mia kijken mij verbaasd aan. Alsof ze niet zo’n heftige reactie hadden verwacht. En ze kijken ook verbluft, alsof ze er niet helemaal bij zijn met hun hoofd.
Plotseling word op mijn schouder getikt. Als ik me omdraai zie ik Aiden staan met een gepijnigde blik.
“Destiny het spijt mij.”zegt hij waarna hij mij smekend aan kijkt.
“Aiden. Jij hebt gezegd wat je te zeggen hebt. Je verontschuldiging is niet erg toepasselijk. Want in jou ogen zou het mij moeten spijten. Dus nee ik geloof je ten eerste niet en ten tweede neem ik je verontschuldiging niet aan.” Zeg ik op ijzige toon waarna ik me weer omdraai naar Kim en Mia.
Naast, achter Kim en Mia zijn de jongens komen staan. Dat houdt in dat Jacob, Paul, Embry, Quil en Jared er bij zijn komen staan, ook Leah is er bij komen staan.
Ik kijk ze afwachtend aan. Wachtend op een verontschuldiging, uitleg, iets. Maar ze kijken mij net zo afwachtend aan als ik hen aankijk.
“Waarom reageerden jullie zo op mijn tekening?” vraag ik met een zucht.
“Nou. Eigenlijk willen we weten hoe je droom ging.” Zegt Mia ligt aarzelend, maar toch wel zelfverzekerd.
Ik kijk haar verbluft aan. “Jullie happen naar adem bij het zien van mijn tekening. Dan vragen jullie elkaar wat de ander heeft gezegd heeft. Waarna jullie met mijn tekening het lokaal uitstormen. En dan vragen jullie mij nu hoe mijn droom ging?” vraag ik uit het veld geslagen.
Kim knikt met een onzekere glimlach.
Ik zak neer op een stoel en kijkt ze verbluft aan.
“Vergeet het.” Zeg ik dan waarna ik mijn brood uit mijn tas pak en begin te eten.
Al snel gaat de rest zitten en begint ook te eten. Maar niemand zegt een woord alsof ze er niet helemaal met hun gedachten bij zijn.
“Destiny.” zegt Jacob die naast me zit. “Waarom heb je een wolf getekend?” vraagt hij dan aarzelend.
“Omdat het de opdracht was om te tekenen waarover je als laatst hebt gedroomd. En ik heb over een wolf gedroomd.” Zeg ik omdat hij dat waarschijnlijk ook al van Mia en Kim heeft gehoord.
“En hoe ging die droom dan?” vraagt hij zelfverzekerd. Waarschijnlijk omdat ik zijn vorige vraag ook beantwoord heb.
Ik schud mijn hoofd. Hij weet al wat dat betekend. Ik hem het hem al uitgelegd. Als ik nee schud ga ik geen antwoord geven.
Jacob zucht en neemt verslagen nog een hap van zijn boterham.
Dan gaat de bel.
Ik sta op en loop naar mijn kluisje. Daar haal ik mijn gymspullen uit en loop dan snel naar de kleedkamers. Ik kleed me snel om en loop dan de gymzaal binnen.
Daar zie ik Mia staan met een koppige blik in haar ogen. Ik bedenk me dat dit nog wel eens een lange gymles kan worden.