10. Hulpzame broer en zus

Ik kijk recht in het glimlachende gezicht van Paul. Zijn gaat van vrolijk naar vragend. Waarschijnlijk herinnert hij zich net weer dat ik huilend tegen hem op ben gebotst. Nu wil hij waarschijnlijk weten wat er aan de hand is.
“Wat is er gebeurd?” vraagt Paul waardoor mijn vermoeden bevestigd wordt. Hij kijkt me vragend aan. Maar alsnog straalt hij kalmte uit. Alsof hij helemaal gelukkig is met zijn leven en er niks is dat hem dat geluk kan afnemen. Voordat ik me af kan vragen of ik wel antwoord wil gaan geven hoor ik opeens een meisjesstem.
“Paul. Waar ga je met dat arme meisje naar toe?!” vraagt een meisjesstem op luide toon. Ik kijk naar de plek waar de stem vandaan komt en zie een licht getint meisje staan die erg op Paul lijkt. Ze heeft groene ogen en heeft golvend lang zwart haar. Ze heeft een skinny jeans aan met een wit t-shirt met daarover een zwarte elegante jas. Die ze half open heeft staan waardoor het witte shirt net te zien is. Ze kijkt Paul met een grijns aan.
“Destiny dit is mijn zusje Mia.” zegt Paul een beetje geïrriteerd.
Ik kijk Mia nog een keer aan. Ze is niet veel jonger dan Paul en lijkt op hem. Maar waar Paul serieus en chagrijnig is heeft zij een zachte warme uitstraling. “Dus Destiny.” zegt ze met een lieve stem. “Wat doe jij in de armen van mijn broer?” vraagt ze nog steeds met een lieve stem.
Ik kijk haar verbaasd aan. “Uhm... Weet ik niet.” zeg ik. Waarna ik Mia weer aan kijk. Mia kijkt Paul aan. “Waarom ligt Destiny in je armen Paul?” vraagt ze op een toon waarop je antwoord moet geven. Terwijl ze hem met een lieve glimlach aankijkt.
Paul kijkt haar aan en slikt dan even. Alsof hij weet dat hij nu niet meer onder de vraag uitkomt. Hij kijkt mij even twijfelend aan en zucht dan als hij door heeft dat ik niet weet wat hij nou wil. “Ze liep huilend tegen mij aan en toen heb ik haar maar opgetild. Ander was ze gevallen.” zegt hij zichzelf verdedigend.
Maar hij had zichzelf niet hoeven te verdedigen want Mia kijkt mij medelijdend aan.
“Wat is er gebeurd?” vraagt ze met een zachte stem waar haar zorgzame aard in naar voren komt.
Direct weet ik dat we wel vriendinnen zullen worden. Iemand die zoveel kanten heeft zal het vast wel leuk vinden om met iemand om te gaan die ook ieder moment anders kan zijn.
“Ruzie.” zeg ik. Ik wil niet direct het hele verhaal vertellen. Want zo lang ken ik ze allebei niet. Maar ik wil ook niet liegen want ze zijn aardig.
Mia kijkt mij verbaasd aan. Alsof ze niet begrijpt dat een ruzie iemand zo van streek kan maken.
“Met wie heb je ruzie?” vraagt ze waarna ze mij nieuwsgierig aankijkt.
“Met mijn broers en zussen. Maar waar gaan we eigenlijk naar toe?” zeg ik want ik verwacht meer vragen van Mia en ik wil op deze vraag graag antwoord.
Paul kijkt mij met een glimlach aan, net als Mia. “Naar school.” zegt Paul.
Als we de bocht om gaan komt de school al in beeld.
Nu wordt ik gestrest. Ik heb geen idee of je goed kan zien dat ik gehuild heb. En waarschijnlijk komen er een heleboel vragen als Paul mij nog steeds draagt als we aankomen.
Mia heeft door dat ik gestrest wordt.
“Paul zet haar maar neer.” zegt ze op strenge toon die geen tegenspraak duld.
Paul zet mij neer en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht als mijn handen naar mijn ogen gaan.
“Je make-up zit nog goed.” zegt hij.
Ik knik waarna ik mijn kleren recht trek. Ik kijk naar Paul en op zijn shirt is ook niks van mijn make-up te zien.
Mia kijkt mij glimlachend aan. “Kom, we gaan naar binnen.”zegt ze waarna ze haar arm in haakt bij mij en we samen naar binnen lopen. Als we binnen zijn kijk ik Mia twijfelend aan. Ze kijkt glimlachend terug maar in haar ogen zie ik dat ze niet weet wat ik wil.
“Is het erg te zien dat ik heb gehuild?” vraag ik twijfelend en zacht want ik wil niet dat iedereen weet dat ik gehuild heb.
“Heb je gehuild dan?” hoor ik een meisjesstem achter mij vragen voor Mia antwoord kan geven.
Ik schrik. Ik had niet verwacht dat iemand anders dan Mia het gehoord had.
Ik draai me om. Dan sta ik oog in oog met de laatste persoon aan wie ik zou vertellen dat ik gehuild heb.