The Moment I Knew That I Love You

We waren al samen geweest zolang ik me kon herinneren.
We waren als een tweeling.
We dachten hetzelfde en konden niet zonder elkaar.
Dat wisten we alleen ik wist dat we dat nooit aan elkaar toe zouden geven.

Er waren momenten dat een van ons verdrietig was.
Maar dan vrolijkte we elkaar altijd weer op.
Er waren momenten dat we ruzie hadden.
Maar altijd als we het goed maakte leek het alsof onze vriendschap hechter was dan het daarvoor ooit was geweest.



Er waren momenten dat we ons alleen voelde.
Maar we hadden altijd elkaar nog.
Er waren momenten dat we het gevoel hadden dat we verdwaald waren in de grote wereld.
Maar samen vonden we altijd de weg weer terug.



Sommige mensen vonden het raar dat we vrienden waren aangezien jij een jongen was en ik niet en bovendien was ik een paar jaar jonger dan jou.
Maar we trokken er ons niks van aan en bleven vrienden.
Soms werd een van ons gepest omdat we anders waren.
Maar dan namen we het altijd voor elkaar op.



Er waren momenten dat we dachten dat niemand ons begreep.
Maar we wisten van elkaar altijd wat we voelden.
Er waren momenten dat we dachten onszelf niet te kennen.
Maar uiteindelijk vonden we onszelf in de ander.



Er waren momenten dat ik niet geloofde dat het ooit nog goed zou komen.
Maar op dat soort momenten geloofde jij dat voor mij.
Er waren momenten dat we niet blij met onszelf waren.
Maar dan konden we altijd blij zijn met de ander.



Er waren momenten dat we samen huilden.
Maar ook momenten dat we samen lachten.
Er waren momenten dat we boos op elkaar waren.
Maar ook momenten dat we blij waren dat we elkaar nog hadden.



Maar nooit wist ik wat ik er mee aan moest.
Ik wist niet wat ik voor je voelde.
Het voelde alsof wij samen een waren.
Je was special voor mij.
Maar meer wist ik ook niet.



We waren altijd samen.
Al ons hele leven.
Het leek wel of we special voor elkaar bestonden.
Tot dat moment.



Ik kreeg een vriendje en had geen tijd meer voor jou.
Na ons leven lang samen zijn stonden we opeens los van elkaar.
Dat werd je te veel.
Je wist niet wat je er mee aan moest.
Toen koos je ervoor om niet meer te bestaan.
Om jezelf te laten oplossen als een zeepbel.
Ik zag jou liggen.
Met de snee nog vers.



De snee waarmee je weg was.
Waarmee je niet meer bestond.
Ik vond het vreselijk om je zo te zien.
Zo levenloos.



Dat was het moment waarop ik het wist.
Toen ik wist ik wat je voor me betekende.
Dat was het moment waarop ik wist dat ik van je hield.