Heeft hij..?

'Iza?' klonk een stem. 'Iza!' Ik werd ruw door elkaar geschud en ik begon te gillen, maar alleen een schore piep kwam uit mijn keel. Een grote gedaante stond over me heen gebogen en had mijn handen stevig vast.
'Laat me los.' Mijn stem was slechts een schore fluistering. 'Laat me nu los of ik ga gillen.'
'Iza, wat...'
'Ik meen het Mark,' fluisterde ik.
'Wat?!... Mark... Iza...' Mijn handen werden los gelaten en het licht ging aan. Ik keek in het slaperige en stomverbaasde gezicht van Paul. 'Waarom dacht je dat ik Mark was?'
'Nergens om,' fluisterde ik.
'Heeft hij je wat...'
'Nee, Paul. Ik... ik droomde dat hij me hier vond. Hij was niet bepaald vrolijk,' zei ik snel.
'Je liegt, Iza,' zei Paul. 'Je zou nooit zo gillen als Mark langs zou komen. Je zei vanmiddag zelf dat je je blauwe band Jiu Jitsu gehaald hebt. Als Mark hier zou komen zou je hem het huis uit trappen.' Ik keek weg. 'Toch. Dat zou je toch doen?'
'Als ik Mark het huis uit kan trappen waarom denk je dan dat hij me uberhaupt iets aan kan doen?' vroeg ik. Paul aarzelde en trok me toen in een omhelzing. Hij streelde zachtjes mijn rug en ik kromp in elkaar toen hij daarbij mijn hempje wat omhoog schoof.
'Wat heb jij toch?' vroeg Paul. 'Is er wat met mijn rug.'
'Er is niets met mijn rug,' zei ik snel. Als hij maar niet...
'Iza, laat me je rug zien,' zei Paul.
'Nee,' zei ik angstig. Ineens greep Paul me beed en draaide me ineen keer op mijn buik. 'Paul...' Mijn hemdje werd op mijn rug omhoog geschoven en ik voelde hoe Paul verstijfde. Hij liet me los en keek me met groten ogen aan.
'Heeft hij...' Hij maakte zijn zin niet af en trilde van woede. 'Heeft Mark...' Ik knikte angstig en kromp inelkaar, trok mijn benen op en sloeg mijn armen om mijn knieën, wachtend op een klap of schop zoals Mark altijd deed. Maar in plaats daarvan voelde ik hoe Pauls handen me voorzichtig uit die houding trok. 'Ik zou je nooit, maar dan ook nooit pijn doen. Iza,' fluisterde hij terwijl hij het haar uit mijn gezicht streek. 'Heeft hij meer gedaan dan je alleen geslagen met... met wat eigenlijk?' Ik kromp weer in elkaar en Paul trok me op schoot.
'Met wat hij het snelst bij de hand had,' fluisterde ik zachtjes. 'Dat kon een boek zijn, een schoen, een stoel.' Paul kuste mijn haar en trok me dichter tegen me aan.
'Waarom verdedigde je jezelf niet?' fluisterde hij zachtjes. 'Je kon die man aan al had hij een zweep en jij een flosdraad!'
'Ik durfde niet,' fluisterde ik. 'Hij filmde het een keer en... dreigde dat hij...'
'Sssj het is al goed,' fluisterde Paul zachtjes. 'Ben je niet bang dat hij nu...'
'Ik heb zijn laptop in de fik gestoken,' zei ik zachtjes. 'En zijn Ipad en zijn computer.'
'You go girl,' zei Paul. Hij lachte even en ik glimlachte kort. 'Heeft hij... is hij ooit verder gegaan dan...' Ik kromp weer inelkaar. 'Heeft hij je... verkacht?' Ik schudde mijn hoofd.
'Het scheelde niet veel,' fluisterde ik zachtjes. 'Maar voor aanranding kan je ook behoorlijk lang de bak in gaan geloof ik.' Paul gromde weer en ik legde mijn hand op zijn borst om hem te kalmeren. 'Ik wil niet meer bang zijn.' Paul keek me liefdevol aan.
'Je hoeft niet meer bang te zijn,' zei ik zachtjes. 'Ik ben er nu om je te beschermen en Devon zal me ook helpen en Scot iriteerd Mark anders dood en Peter trootst je terwijl wij hondenvoer van hem maken.'
'Zolang Arco het niet op eet vind ik het goed,' zei ik zachtjes. 'Ik wil niks van Mark in hem.'
'Daar zal ik op letten,' zei Paul. 'Zal ik naast je slapen? Dan weet je zeker dat je nog veiliger bent.' Ik knikte en Paul sloeg de dekens over ons heen. 'Als ik jou was zou ik morgen nog even niet naar school gaan. Je stem heb je behoorlijk kapot geschreeuwd.' Ik knikte en viel als een blok inslaap.