047

Ik en pap komen aan bij een klein huisje diep in een dicht bos.
"Is Zoé hier?" Vraag ik me hardop af. Voldemort knikt. "Ik zal eerst gaan, pap. Wacht jij hier?"
"Weet je het zeker?" Ik knik.
"Ja, ik wil me bewijzen. Het is gewoon oefenen voor als ik een groots tovenaar wil worden" zeg ik. "En je kan altijd zien op jouw ring als er iets mis is" Dat heeft hem overtuigd om hier te blijven. Ik kijk door het raampje en zie Potter staan in een klein kamertje. Hij praat met Emma de verraadster, en mijn moeder, vastgebonden aan een stoel! Weeral word ik woedend. Ik slaag de deur open en richt mijn stok op Harry.
"Maak haar los!" Roep ik. "Of ik vermoord jullie allemaal, Emma, jij verraadster!" Emma pakt ook haar staf maar tevergeefs.
"EXPELLIARMUS!" roep ik en haar stok vliegt door de kamer. Met één hand maak ik Zoé los terwijl ik Harry & Emma in het oog blijf houden. Ik pak haar hand vast. Ik zie dat ze de ring die mijn vader ook heeft in haar hand heeft. Zo heeft mijn vader haar dus gevonden.
"Alexis, liefje, wat doe jij hier zo alleen? Hoe heb je mij gevonden?" vraagt Zoé.
"Ik leg het je straks wel uit, we moeten hier weg" Zeg ik.
"Wacht!" roept Zoé. Ik wilde net naar buiten gaan. "Ik wil eerst weten waarom jij me had ontvoert, Emma"
"Dat is toch duidelijk" zeg ik voordat Emma een woord kan zeggen. "Ze heeft ons misleid om ons aan de orde uit te leveren" Emma schudt haar hoofd.
"Nee, ik... ik..." snikt ze. "Ik wilde Zoé ontvoeren, weg van de orde, weg van Voldemort, gewoon terug wij met z'n tweeën" Ze is nu in tranen uitgebarsten. "Er is zoveel veranderd Zoé, sinds jij verliefd werd op die Tom, zijn we uit elkaar gegroeid. Ik mis de tijd voordat Tom in je leven kwam. Toen hij verdween was ik opgelucht. Ik dacht dat het terug normaal ging worden. Maar jij verdween ook, en jij gaf mij je dochter, Alexis. Ik geloofde de verhalen niet, ik geloofde niet dat jij die persoon had vermoord. Zoé, lieve Zoé, die nooit iets kwaad deed, want zo kende ik je, heeft een persoon vermoord? Maar blijkbaar kende ik je helemaal niet!" roept ze boos.
"Wat zielig allemaal" zeg ik geïrriteerd. "Maar we moeten nu echt gaan, kom je, Zoé?" Ik zie de twijfeling in haar ogen. Maar dan opent ze haar mond.
"Mensen veranderen, Emma." En met die woorden neemt ze afscheid van haar zus en loopt naar buiten. Ik glimlach.
"Dan ga ik maar eens, maar niet voor lang. Ik kom terug om jullie beide te vermoorden" zeg ik duister.