A ranger/traitor 69

In een kleine herberg van Celtica zaten enkele mannen sterke verhalen te vertellen met een biertje bij de hand. Ze keken verbaasd op toen de deur plots open vloog en twee mannen gehuld in lange mantels naar binnen kwamen. Ze kozen een tafeltje in de hoek van de kamer.
“Twee keer koffie, alsjeblieft en kunnen we hier een kamer voor de nacht krijgen?”
“Natuurlijk.” Het dienstertje noemde de prijs en de man betaalde.
“Hé, vrienden, kom toch gezellig bij ons zitten!” riep één van de mannen die eerder had zitten praten. Hij had onmiddellijk gemerkt dat de nieuw aangekomenen niet arm waren en wie weet trakteerde ze hem en zijn maten wel eentje.
“Nee bedankt, het was een lange reis”, antwoordde de man.
“Des te meer redenen om nu eens goed plezier te maken.”
“Nee, echt niet.” De Celticaan gaf zich echter niet zo snel gewonnen.
“En jij?” riep hij naar de tweede man die nog niets gezegd had, “Heb jij geen zin in een verzetje?” Hij schudde zijn hoofd.
“Laat hen maar doen, Frank, die buitenlanders zijn allemaal hetzelfde”, mengde een andere man zich in het gesprek.
“Als ze zich te goed voor ons voelen, laat hen dan maar gaar koken in hun eigen sop”, zei een derde. De eerste spreker wierp hen een verachtelijke blik toe. Die leek echter niets uit te halen.
“Blijf daar maar lekker met zijn tweetjes zitten, wie zijn wij om ons op te dringen? Wij zijn slecht een zootje mijnwerkers ver beneden jullie stand hé. Héél ver beneden jullie stand!” Er kwam geen antwoord. Op dat moment kwam het dienstertje terug met twee koppen dampende koffie. Ze had geen slechter moment kunnen uitkiezen. “Doe dat maar weer weg, ze nemen toch niets van ons aan, die twee verwaande omhooggevallen...” Het dienstertje liet zich echter niet van haar stuk brengen door de woede-uitbarsting van de man. Ze liep gewoon door. Dat had ze beter niet kunnen doen.
“Weg ermee, had ik gezegd!” De Celticaan sloeg het dienblad uit haar handen. Hete koffie vloog recht in het gezicht van het meisje. De twee mannen kwamen overeind.