Hoofdstuk 21

Die Zaterdag, was ik vroeg wakker. Hermelien, sliep nog en ik nam zachtjes, wat kleding en een handdoek en vertrok naar de badkamer. Ik nam een lange douche en probeerde daarna, mijn lange zwarte haar, te vlechten. Ik was er nooit een ster in geweest, bij mezelf, bij anderen lukte het wel aardig. Na een kwartier prutsen, had ik toch een redelijke vlecht gekregen. Ik borg mijn douche spullen op en ging op weg naar het ontbijt. Onderweg kwam ik een van de tweeling tegen, ‘Hoi Fred’, zei ik. ‘Ik ben nog steeds George’, zei George’, en hoi Luce’. ‘Sorry’, mompelde ik, ‘jullie lijken teveel op elkaar’. En ik keek, naar de grond. ‘Gaat het wel Luce’? Vroeg George. Ik haalde mijn schouders op. Ik moet, samen met Harry, om half 2 op het zwerkbalveld zijn. Professor Anderling, denkt dat ik een goeie jager ben en dat Harry, een goede zoeker is. ‘Echt’? Vroeg George, ‘want als Anderling denkt, dat je goed bent is dat meestal waar en ik en Fred zijn de drijvers; . ‘Zou leuk zijn, om bij jullie in het team te zitten, maar ik denk niet dat ik het kan’, antwoordde ik. ‘Dan, gaan we na het ontbijt kijken hoe je het doet, Goed’? Vroeg George. ‘Oké, dan’, antwoordde ik. ‘Trouwens, Anderling zegt dat niet zomaar, op de een of andere reden weet ze dat soort dingen’. Ik grinnikte en liep al een stuk vrolijker, naar het ontbijt.

‘Oké’, zei George, ‘Je moet proberen te scoren’. Ik knikte en stapte op mijn bezem. Ik vloog een stukje en al snel, had ik het onder de knie. Ik landde weer naast George, die me een rode bal aan gaf. ‘De slurk’, zei hij, ‘daarmee ga je proberen te scoren’. ‘Ik zal mijn best doen’, zei ik, daarna vloog George, naar de doelpalen en vloog ik zo dat ik er recht voor vloog. We oefende een tijdje en ik had 9 van de 10 keer gescoord. We landde weer op de grond en George complimenteerde me. ‘Je bent echt goed’, zei hij. Ik bloosde en mompelde; ‘dankjewel’. ‘We wandelden, weer terug naar het kasteel, voor de lunch.
Daarna, liep ik samen met Harry, terug naar het zwerbalveld. ‘Denk je dat je het kan’? Vroeg Harry. ‘Geen idee’, antwoordde ik eerlijk, ‘al zeg George van wel’. ‘Weet hij, hoe je speelt dan’? Vroeg Harry. ‘We hebben vanochtend, even gespeeld, omdat ik nogal zenuwachtig was’, antwoordde ik en mijn wangen kregen een rode kleur. Harry zag het en grinnikte, ‘er is niks om je voor te schamen hoor’, zei hij en hij keek me onderzoekend aan. Ik glimlachte kort en toen stapten we het veld op. Harry, keek zijn ogen uit, want hij had het nog niet gezien. ‘Goed’, zei Plank, ‘We beginnen met jou’ en hij wees mij aan. ‘Ik heet Lucinda’, zei ik, terwijl ik mijn hand uit stak. Hij schudde mijn hand, ‘goed jij mag eerst Lucinda’. Ik stapte op mijn bezem en scoorde ze alle vijf. Bij de eerste, verloor ik mijn evenwicht, waardoor ik een salto, moest maken, ik liet de bal los, maar hij kwam wonder boven wonder in het goal. Ik besloot, maar niet te zeggen dat het per ongeluk was. Daarna, was Harry aan de beurt. Harry, moest een klein, gouden, balletje vangen. In mijn ogen, was dat een onmogelijke opgave, maar voor Harry blijkbaar niet. Binnen twee minuten, had hij het balletje gezien en had hij al in zijn handen. ‘Jullie, zijn heel goed’, zei Plank, ‘zeker, omdat jullie eerstejaars zijn’. ‘Ik laat jullie beide in het team’, vervolgde hij, ‘jullie worden ons geheime wapen en volgens mij Harry, ben je de jongste in 100 jaar’. Ik vroeg me af, hoe hij dat wist, maar ging er niet op in. Hij had vast wel gelijk. ‘Goed’, zei Plank, ‘ik laat jullie nog weten, wanneer de eerste trainingen zijn’. Nadat hij dat gezegd had, bedankten we Plank, die zich had voor gesteld als Olivier en gingen op weg naar het kasteel.
Ik was ontzettend blij en wilde wel huppelen. ‘Ik heb zin, om te huppelen’, zei ik tegen Harry, het was eruit voor ik er erg in had. Harry keek me lachend aan. ‘Nou’, zei hij, ‘ik huppel met je mee’. Nadat hij dat gezegd had, begonnen we, als twee idioten, naar het kasteel te huppelen. Voor de deur van het kasteel, stopten we met huppelen. Rustig liepen we naar de leerlingenkamer. Voor het portret stopte ik. ‘Is er iets’? Vroeg Harry, terwijl hij zich, naar me toe om draaide. ‘Nee hoor’, zei ik, ‘maar ik dacht, misschien is het leuk Ron en Hermelien voor de gek te houden’. ‘Vertel’, zei Harry en hij keek me nieuwsgierig aan. ‘Zullen we doen, alsof we niet zijn te gelaten’? Stelde ik voor. ‘Goed idee’, stemde Harry in, ‘maar daarna vertellen we het wel hé’? ‘Natuurlijk’, antwoordde ik, ‘Varkenssnuit’. Het portret zwaaide open en ik zag Ron en Hermelien gelijk overeind springen. Dit, dacht ik kon nog wel eens leuk worden.