Vergeten

Er was eens een verhaal, of eigenlijk meer een sprookje. Een onvergetelijk sprookje, met alles wat je verbeelding kan bevatten. Prachtige woorden die zich mengden tot zinnen, vormden een magnifieke lijn van vriendschap, magie, jaloezie, haat en liefde.

Het was een geliefd vertelsel. Kinderen vroegen erom voor het slapen gaan om er vervolgens de hele nacht van te dromen, volwassenen genoten keer op keer van de welbekende woorden en lieten hun gedachten weggalopperen op de fantasieën die ze met zich mee brachten.
Gevoelige klanken lieten de mannen hun strijdbijl begraven, moedige woorden gaven de vrouwen kracht om te vechten.
Het bezat alles wat een mens zoekt in het leven, en meer. Dit verhaal is ooit bedacht door een heldere ziel de leven en dood onafscheidelijk zag, en het aller mooiste en prachtigste verbond, met het kwaadste meest verdorven deel van de mens.
Het klopte, het sprookje was één met de aarde, de mensheid en alles er omheen. Geen levend wezen dat hier aan twijfelde, dat niet hield van de adembenemende fantasievolle woordenspelingen en zinsinvullingen.
Compleet.

Dit verhaal, dit sprookje. Het is verloren gegaan in de prioriteiten van het hedendaagse leven. Verstopt in de diepte van de gedachten van allang overledenen. Om nooit het daglicht weer te zien.