Spiegel

'Eten is klaar!' riep ik en binnen minder dan 2 seconden zaten ze alle 4 aan tafel en keken ze me verwachtingsvol aan, zelfs Scot. 'Wow dat moet ik vaker zeggen! Wat een rust!' Ze schoten in de lach en ik zette de pan met spaghetti op tafel.
'Maar een pan?' vroeg Devon met een pruillip. Ik liep lachend weer naar de keuken en kwam terug met de kip.
'Als jullie willen dat het sneller gaat kunnen jullie ook helpen met dekken,' zei ik meteen stonden ze alle vier op en binnen een mum van tijd stond was heel de tafel gedekt en stond alles op tafel. Ik zette lachend als laatste de groente saus voor Devon neer en bekeek alles nog eens goed. Er stond Griekse salade, kip, groentesaus, spaghetti, maïs, brood met smeersels en champignons gevuld met boursin. Ik ging snel zitten (zo ver mogelijk bij Scot vandaan).
'Eetsmakelijk zou ik zeggen,' zei ik. De jongens wilde aanvallen, maar Paul hield ze tegen.
'Iza jij mag als eerste opscheppen en ik raad je aan zoveel mogelijk op te scheppen, want een tweede kans om op te scheppen krijg je waarschijnlijk niet,' zei Paul. Ik schoot in de lach, maar schepte snel mijn bord vol toen ik Pauls serieuze gezicht zag.
'Hou een plekje vrij voor het toetje,' zei ik en dit zagen ze blijkbaar alle vier als startsignaal want ze vielen aan alsof ze in geen 10 jaar iets gegeten hadden. Voordat ik mijn bordleeg had waren alle schalen al leeg en wreven de jongens tevreden over hun buik. 'Oké ik ga met jullie zo geen pannenkoeken wedstrijd houden!' Ze schoten in de lach, maar Scot verstijfde en keek naar buiten. Ik zuchtte en at mijn bord leeg. Toen ik bijna klaar was en aardig vol zat, want ik had mijn bord goed vol geschept keken drie jongens met puppy ogen me aan (de vierde staarde nog altijd naar buiten).
'Oké dan!' zei ik. Ik gaf Devon mijn gevulde champignon en Peter en Paul allebei een stuk van mijn kip. 'Nu tevreden?' Ze knikte alle drie en vielen aan. 'Jeetje die taart gaat volgens mij ook op vanavond!' Nu werd iedereen stil en keek me stomverbaasd aan. 'Wat zei ik iets verkeerd?'
'Nee, je zei taart,' zei Devon en ze bleven me eng aan kijken.
'Oké ik ga hem wel halen,' zei ik terwijl ik het eng begon te vinden. Ik rende zo'n beetje naar de keuken. Ik sneed de taart in stukken (Ieder een achtste) en wilde terug de eetkamer in lopen.
'Het is gewoon eng,' zei Devon. 'Ze zei precies dezelfde dingen als Kelly, op precies de zelfde toon!' Peter en Paul keken geschrokken naar Scot die bleek werd toen de naam Kelly viel. 'En ik ben de enige die het is opgevallen dat...'
'Hou je mond,' siste Scot en toen ik zijn gezicht zag besloot ik dat het een goed moment was om het onderwerp te veranderen.
'Taart,' zei ik en alle hoofden keken me heven verbaasd aan.
'Lekker,' zei Paul.
'Je hebt het nog niet eens geproefd!' zei Peter.
'Dit is veel te lekker voor mijn figuur,' zuchtte Devon en Scot en ik draaide op het zelfde moment met onze ogen. Eng. Ik ging snel weer naar de keuken om vorkjes te halen en nog twee bordjes met taart. Toen ik Scot zijn taart gaf bleef hij me diep en kil aanstaren. Ik kreeg behoorlijk zin om alles uit mijn handen te laten vallen en kei hard weg te rennen, maar ik gaf hem gewoon zijn taart en liep terug naar de keuken om mijn stukje te halen.
'Jullie hebben het al op?' Ik was nog geen 5 seconden weg geweest. Drie paar ogen keken me onschuldig aan. 'En ik dacht we doen nog Thee of koffie bij de taart!'
'Ik wil wel koffie,' zei Paul onschuldig.
'Ik wel thee,' zei Devon.
'Koffie klinkt lekker,' zei Peter. Scot stond op.
'Ik moet gaan,' zei hij kort. De andere knikte. Verbaasd liep ik terug naar de keuken. Ik nam mijn stukje taart mee, want anders was die ook op ik had heus wel gezien hoe die drie er naar keken. 'Het was lekker.' Ik slaakte een korte gil en draaide me geschrokken om. Wat heb ik, ik gil nooit! Scot kwam langzaam naar me toe lopen en pakte mijn hand. Het liefst wilde ik mijn hand terug trekken en hem keihard slaan, maar dat leek me niet zo handig. 'Doet je hand nog zeer?'
'Nee,' zei ik en mijn stem klonk gek schor.
'Ik had een leuke avond,' fluisterde Scot zachtjes en kuste me op mijn wang. 'Ik hoop dat jij dat ook vond.' Hij draaide zich om en liep de keuken uit, mij totaal verward achter laten.
'Wat is die jongen?' fluisterde ik in mezelf en schrok van mijn worden. Ik zei wat, niet wie. Wat. WAT. 'WAT?!'
'Iza alles goed?' vroeg Paul vanuit de eetkamer.
'Ja, prima, thee komt er aan,' zei ik. 'Kan jij anders nog drie stukjes taart uit de koelkast halen?' Meteen stond Paul in de keuken. 'Wacht met eten totdat ik er ben aub.' Hij knikte en ik zette snel koffie en thee.
'Drink jij niets?' vroeg Devon toen ik met drie kopjes terug kwam lopen. Ik schudde verstrooid mijn hoofd.
'O sorry, anders had ik het wel gemaakt,' zei Paul.
'Is niet erg,' zei ik. 'Geniet van je toetje.' Ik liet mijn stukje taart staan en liep naar boven. In de badkamer keek ik naar mezelf in de spiegel. Er zat pesto aan een lok van mijn haar, ik proefde bloed omdat ik zo hard op mijn lip beet en mijn ogen stonden vurig en verward. Was ik dit? Ik zag er uit als een gekke mengelmoes, dat was ik altijd geweest, maar nu was ik er niet trots op. Geen smiley op de spiegel, geen smile op mijn gezicht.
Ik was een meisje dat van rock muziek hield en goed kon koken, dat kon huilen bij het liedje met mooie tekst zoals fire and rain van james taylor, dat van tekenen en schilderen hield, dat gitaar kon spelen en liedjes schreef, maar ze niet durfde te zingen, dat een smiley tatoeage op haar hand had, maar zich totaal niet blij voelde. Ik zag een meisje dat nog nooit echt gekust was, dat er van hield om het bos in te trekken om daar in haar eentje te kunnen gaan schreeuwen en alles er uit te gooien, dat van lezen hield om even aan de werkelijkheid te kunnen ontsnappen, dat mensen aan het lachen maakte, maar zelf haar glimlach fakte, ik zag een meisje met te veel geheimen. Ik zag een meisje dat voor het eerst in een lange tijd in de spiegel keek en bang was om daar aan te treffen wat zij nu aantrof.