Living forever 18.3

Siva

Ik lag op de bank en hoorde Nathan boven vrolijk roepen dat hij "het" had. Geen idee wat het was, maar ik bestede er geen aandacht aan.
Ik wist niet wat ik was. Zolang ik dat niet wist en niet wist of ik gevaarlijk was kon ik niet bij Luppe zijn. Meteen gooide ik dat idee uit mijn hoofd. Ik zou nooit bij Luppe kunnen zijn. Een enorme bonk gevolgd door een korte au deed me uit mijn zwaar depressieve gedachtes ontwaken. Nathan kwam de woonkamer in hinkelen met zijn ene hand hield hij een ijzeren bal vast met zijn andere hand zijn voet.
'Wat heb je gedaan?' vroeg ik vermoeid.
'Ben van de trap gevallen,' zei hij met een pruillip.
'Ik hoorde al zo iets,' mompelde ik en ging weer op mijn rug liggen.
'Bedankt voor je medeleven Siva,' zei Nathan en vervolgde daarna met een hoog stemmetje: 'Graag gedaan Nathan. Moet ik wat ijs halen voor je voet?' Om met zijn normale stem antwoord te geven. 'Nee dat is niet nodig Siva ik genees sneller dan mensen.' Hij sprong in een stoel en legde zijn voeten op tafel. 'Nathan, wat heb je daar?' vroeg hij weer met zijn hoge stemmetje. 'Wel Siva dat is iets heel interessants...'
'Kan het me vertellen wat ik ben?' vroeg ik dwars door zijn imitatie heen.
'Eh... nee,' zei Nathan.
'Dan is het niet interessant voor mij,' zei ik en ging rustig verder met staren naar het plafond.
'Misschien kan je op het internet gaan zoeken?' stelde Nathan voor. 'Daar staat alles zo'n beetje op tegenwoordig.' Ik keek hem stomverbaasd aan.
'Dat is niet eens zo'n gek idee,' zei ik. 'Hoe gaat het overigens met je voet?'
'O, voel er al bijna niets meer van,' zei Nathan vrolijk, toen bedacht hij zich wat. 'Nee, je mag niet op mijn laptop! De laatste keer dat je er op zat gingen er tomaten en koffie over heen!'
'Dat kwam omdat Jay een voedsel gevecht begon met Tom,' zei ik verontwaardigd. 'Ik heb er toen niets overheen gegooid.'
'Vraag maar of je die van Max mag lenen,' gromde Nathan. Ik zuchtte, schopte Nathan tegen zijn enkel aan en ging Max zoeken.

'Ja, natuurlijk,' mompelde Max. Hij stond zwijgend naar het meer te staren.
'Nathan is niet boos op je weet je dat?' vroeg ik. 'Hij lijkt juist super vrolijk en actief.' Max knikte.
'Het is niet Nathan waar ik bezorgd over ben,' zei hij. 'Het is het weer. Het is gek dat je het nog niet heeft opgemerkt. Er gaat iets gebeuren, ik kan het voelen en alles om ons heen ook.' Ik besefte dat hij gelijk had. Het was doodstil, de wolken bewogen niet, er was geen wind. Max slaakte een gil en ik keek op, naar het meer dat langzaam bevroor.