H22

Mellissa begint haar verhaal:
'Ik was net 45 toen Galbatorix werdt verslagen. Mijn ouders kwamen om in de strijd. Maar ik ben trots op ze. Kort na de strijd ging Eragon naar dit land, Hvitrilian. Hij nam vele drakeneieren mee, maar hij liet er 10 achter. Die 10 drakeneieren werden zwaar bezocht door alle volken. Iedereen wou een ei laten uitkomen, dus het paleis in de hoofdstad van het elvenrijk, Ellesméra werdt overbevolkt. Koningin Arya werdt er moe van. Arya heeft trouwens een relatie met Eragon, maar daar vertel ik later wel meer over. Terug naar mezelf. Arya besloot elven met kappen door het land te laten reizen om dorpen te bezoeken zodat iedereen een kans had een ei te laten aanraken, zonder dat ze verdwaalen in Du Weldenvarden. Ik was een van die elven. In mijn jeugt was ik een van de beste krijgers van mijn vrienden, maar ik mocht niet mee vechten van mijn ouders in de strijd met Galbatorix. Dus ik leefde nog. En ik kreeg de baan. Ik zach hoe bij verschijdenen mensen en elven, dwergen en urgals de eieren uitkwamen en ik werdt een beetje jaloers. Eragon stuurde steeds weer nieuwe eieren en we hadden dus telkens 10-7 eieren onder onze hoede, maar na een tijdje werd onze groep gesplitst en had elke groep maar 4-6 eieren. Op een dag, nadat wéér een ei had gekozen, die keer bij een urgal, zat ik te mokken. Een nieuw ei werdt gebragt door een jonge mensen rijder. Een van de eerste nieuwe rijders. Hij vertelde dat Eragon een school was begonnen en dat koningin Arya dus niet eerst de rijders hoefde op te voeden. Hij vertelde me over het gebouw, het was groot en zou aan een groot meer liggen. Ik luisterde met verbazing. Vlak voordat de jongen weg zou gaan gaven hij en zijn oranje draak mij het ei. Het was het mooiste ei wat ik ooit had gezien, paars en glinsterend lag het daar, in de met wol en lappen zijde gevoerde buidel. Ik zag mijn hand erheen gaan en... Pursian koos mij. De jongen was blij, en ik ook. Ik nam afschijd van de andere beschermers van de drakeneieren en ik vloog met hem mee naar Hvitrilian. Eragon ontving me blij en ik zag het kasteel eindelijk. Het had grote ramen zodat de draken in en uit konden vliegen. Maar dat later, mijn opleiding begon. Ik kon al aardig wat magie, ik was niet voor niets een beschermer. Ik kon ook al vechten dus mijn opleiding was snel voorbij. Sommige sterkere magie moest ik nog wel leren, maar met mijn kenis over de oude taal, de elventaal, ging dat toch wel makkelijk. Ook Pursian leerde snel. En binnen 4 jaar was mijn opleiding voorbij. Waar andere 10 jaar over deden. Ik ben dus nu al zo'n 73 jaar draken rijder, na 23 jaar beschermer zijn. Het drakenrijder zijn, is niet zo makkelijk. Je moet steden beschermen, duistere wezens vermoorden... schimmen zijn nog steeds een probleem. Schimmen zijn demonen. Ooit waren het mensen maar door hun magie uit de hand te laten lopen. Mensen kunnen magie doormiddel van geesten, die geesten zorgen dat de magie uitkomt. Alleen als je die niet in de hand houd verander je in een kwaadaardig monster. Een schim. Je kan ze alleen vermoorden door ze recht door het hart te steken. Die geesten gaan dus niet makkelijk weg. Het is moeilijk om schimmen te vermoorden, mij is het nooit in mijn eentje gelukt, maar met 4 rijders erbij gaat het wel. Maar dit was mijn verhaal, verder is er weinig intressants gebeurd. Heb ik je genoeg vertelt?'
Ik knik.