046

"Wat gaan we doen?" vraag ik aan mijn vader. Hij staart naar zijn witte handen. Voor de eerste keer zie ik daar een ring. Het is een slang, dat ik wel verwachtte, en hij heeft smaragdgroene ogen. "Vanwaar heb je die ring?" Opeens besef ik dat mijn kettinkje net dezelfde slang heeft.
"Doe je kettinkje aan" zegt hij bevelend. "We gaan even op reis." zegt hij glimlachend. Ik glimlach terug en loop dan naar mijn kamer.
Toch vraag ik me af waarom ik per se dat kettinkje om moet. Misschien wilt hij laten zien dat ik echt zijn dochter ben door te laten zien dat ik het symbool van zwadderich draag.
"Ik zie je al denken 'Waarom moet ik dit kettinkje dragen?' nou, ik zal het je vertellen. Als de ogen rood oplichten, weet ik dat je in gevaar ben en ik kan je ook altijd opsporen" Ik knik.
"Maar ik kan heus wel voor mezelf zorgen hoor, pap"
"Dat weet ik wel liefje, je bent niet voor niets mijn dochter hé" zegt hij glimlachend. Ik lach ook.
"Was Zoé een sterke heks?" vraag ik voorzichtig. Ik heb nog nooit over hun verleden gevraagd. Maar dit leek me het juiste moment.
"Ja dat was ze zeker, en is ze nog steeds. Ik zou niet verschieten als ze me straks nog zou verslaan in een duel." Ik lach. Natuurlijk niet want Voldemort is de sterkste tovenaar die er bestaat. "Ze was ook erg moedig, dapper en durfde veel meer dan mij. Net zoals jij dus" Ik bloos. Hij noemde me zojuist moedig en dapper. De sterkste tovenaar noemde me net zo. Dat moet wel iets te betekenen hebben. "Zijn dat niet de eigenschappen van een griffoendor?" zeg ik verbaasd.
"Inderdaad, Zoé was een griffoendor, net zoals jij. Dat bewijst maar weer dat niet alle Griffoendors aan de kant van Perkamentus staan." Dat verklaart dus waarom ik in Griffoendor zit en niet in Zwadderich.
"Denk je dat ik ooit zo'n grote tovenaar als jij kan worden?" vraag ik aarzelend. Misschien denkt hij nog dat ik zijn plaats wil innemen, meer dat is helemaal niet zo. Voldemort twijfelt even.
"Natuurlijk, ik zie een grootse tovenaar in je." Even is het stil. "Alexis, ik moet je iets vragen" Zegt Voldemort plotseling. Ik knik als bevestiging dat hij me alles kan vragen wat hij maar wilt. "Stel, ik win deze oorlog niet" Ik schrik.
"Pap, natuurlijk doe je dat. Potter kan jou niets doen!" Zeg ik geschrokken.
"Laat me alsjeblieft uitspreken, Alexis" zegt hij. "Ik wil, als ik deze oorlog niet win, dat jij mijn plaats inneemt. Als een geheim wapen, zeg maar. Jij en Zoé, zijn de enigen die ik vertrouw om dit te doen. Maar aangezien dat Zoé al ouder is, ben jij de enige die dit kan doen." Ik knik instemmend. Het bevalt me wel.
"Waarom ben je opeens zo onzeker, pap? Waarom denk je dat je dit gaat verliezen?" Hij kijkt me aan met zijn kille blik.
"Het is een lang verhaal. Maar om het verhaal kort te maken: Harry Potter heeft de enige manier om mij te verslaan gevonden." Ik schrik.
"Wat? Hoe?"
"Ik weet het niet. Lang geleden, toen ik ongeveer jou leeftijd was, ben ik op zoek geweest hoe ik onsterfelijk kan worden. Gruzielementen. Ik heb er zeven gemaakt, en enkel als je ze vernietigd, vermoord je dus een stukje van mij. Hij heeft er al een paar vernietigd." Nu wordt ik wel bang.
"Potter, Wemel en Griffel zijn de enige die hiervan weten. Dus als we hen om zeep helpen, is er geen vrees" zegt hij.