Zesentwintig

      Haar gloed.
      Alles draait daar om. Zij maakt ons tot wat wij zijn. Door haar behouden wij onze balans. Ze zorgt voor dat ene moment van ingeving, dat moment waarop we weer worden verlicht in onze duisterste perioden van het leven.
      We leven.
      Zij schenkt ons het leven en de kracht om door te gaan. Om te kunnen vechten wanneer de overwinning ver te zoeken lijkt. Zij, met haar prachtige licht, verblindt ons en laat ons de waarheid zien.
      Slechts enkelen van ons prefereren haar boven al het andere. Alle schijn. Nee, zij is echt en bied ons onze instincten, waarmee wij als machtig wezen ons vroeger aan de wereld konden vergrijpen.
      Nu is het slechts voorbestemd voor de ziellozen. De dieren. Omdat zij geen misbruik maakten van al die pracht.
      Het zilveren licht van de maan, dat langzaam opstrijkt, wanneer de zon zich met het schaamrood aan de horizon voor haar uit de voeten maakt. Haar licht werpt een schittering over de nacht en laat ons alle gruwelen en alle pracht ervaren op eem magnifieke manier. Kleuren zijn voor haar overbodig. Alleen haar zilveren licht is genoeg om ons te laten zwijgen en ons op onze hoeden te laten zijn.
      Want ondanks haar liefde, heeft de maan een ijzingwekkende kracht.
      Ze kan plots verdwijnen.