H20

Het is kout, heel kout in de lucht. We volgen de Azragni, een rivier die begint in de Beorbergen waar de dwergen leven en verder kronkelt naar het land waar we nu op weg naar zijn. Het land waar Eragon's School staat. Mellissa noemt het Hvitrilian, dat land.
'Hvitrilian...' het woord laat ik vele malen langs mijn tong rollen. En ik breek het dan in tweeën. Hvir-ilian... Wit-hart!
'Mellissa? Mellissa!' zeg ik opgewonde, 'betekend Hvirilian, betekend dat withart?' Maar Mellissa kan me niet verstaan, natuurlijk niet. De wind waait te hard. Ik bijt op mijn lip, er moet toch nog een manier van spreken zijn?
Dan krijg ik een idee, wat Pursian kan, kan ík misschien ook! Ik stuur mijn geest naar Mellissa, ik weet niet hoe ik dat doe, maar het lukt me makkelijker dan dat ik dacht. Ik voel Mellissa's muur, blijkbaar heeft ze een goede bescherming opgeboud om zichheen.
Met een ruk draait ze zich om, en kijkt me verbaast aan. Ze ziet me zo zitten, met mijn ogen tot spleetjes. En dan opent ze de muur.
'Lilith? Ben jij dat? Hoe ben je hier in geslaagt? Dat lukt bijna niemand meteen!' vraagt ze verbaast in mijn hoofd.
Ja, ik. Weet ik niet. Maar betekend Hvirilian withart?'
Nog verbaaster kijkt Mellissa terwijl ze zich weer omdraait.
'Nou?' vraag ik.
Het is niet Mellissa die antwoord. 'Melliss is verbaast dat je zoveel van de elventaal weet. Blijkbaar heb je meer elf in je bloed dan je denkt. Misschien heb je zelfs meer elvenbloed dan mensenbloed.' Pursian's stem klinkt blij en vrolijk in mijn hoofd.
'Hvirilian, betekend dus inderdaad withart,' stemt Mellissa in. Dan trek ik me terug uit haar hoofd en ga ik weer zitten nadenken.
Ik weet dus nog veel van de taal van mijn moeder. Er is veel blijven hangen. Maar ik kan het alleen nog maar van de elventaal terug naar mijn taal vertalen... spreken doe ik het niet... tenminste... Als ik zing, dan zing ik dus in die elventaal. Om het uit te proberen concentreer ik me op de wolk waardoor we vliegen. En ik begin te zingen:
'Datia, eld hórnya eka gala. Datia eom böllr. Tauthr eka gala, eld hórnya eka. Flauga böllr. Datia eom böllr, flauga. Eka gala ono.'
Terwijl ik dat zing vertaal ik het terug naar mijn taal.
'Wolk, luisteraar van mijn gezang. Wolk vorm een bol. Volg mijn gezang, luisteraar van mij. Vlieg oh bol. Wolk vormt een bol, vlieg. Ik zing voor u.' Verbaast doe ik mijn mond dicht. Dit had ik niet verwacht. Maar er gebeurd helaas niets terwijl ik dit zing. Ik ben bang dat ik door mijn... mijn... vader... mijn magie kwijt ben. Ik slik. Nee, dat mag niet zo zijn. Ik kijk naar de wolk, helaas is er niets mee gebeurd. Dan voel ik hoe Mellissa mijn arm grijpt. Ik voel druk op mijn slapen.
'Lilith, Lilitha! Kijk eens omlaag! We zijn de grens over! We zijn in Hvirilian! Nog 3 dagen vliegen en we zijn der!'
Nou, Welkom in Hvirilan Lilith... Ik kijk omlaag.