H19

Ik begon te vertellen:
'Voor ik 12 werdt leek mijn v-vader, enigzins op een v-vader. Hij behandelde me, goed denk ik... Hij sloeg me niet, hij haalde zelf zijn wijn. Ik mocht zelfs naar buiten. Je vraagt me waarom ik niet wil vertellen, en waarom ik niet gewoon zeg wat voor magie ik heb gebruikt, maar ik moet dit erbij vertellen. Nou... Voor mijn 12de verjaardag mocht ik nooit naar het bos, ik snapte niet waarom, maar mijn v-vader verbood het en ik mocht er echt niet heen. Dus ik deed het niet. Ik moet je vertellen dat de bomen mij trokken, ik moest naar ze toe, alsof mijn leven er vanaf hing. Ik kon niet anders, anders ging ik dood. Daar begint het... Ik ben acht... :'

'Papa, de bomen zijn zo mooi vandaag... mag ik wandelen?' mijn stem klinkt hard in de stille kamer. Ik had zitten lezen in een van mijn boeken. Maar toen ik uit het raam keek zag ik de bomen en de zon.
'Nee,' zegt mijn vader, terwijl hij door leest op de grote sofa in de kamer. Ik zit op de grond en ben teleur gesteld, nooit zal ik naar het bos mogen.
Ik vraag niet waarom, ik ken mijn vaders antwoord al. En zijn argumenten, hij is bang voor wilde dieren en het mag gewoon niet.
'Oke...' zeg ik dus maar. Dan sta ik op, mijn vader heft zijn hoofd.
'Waar ga je heen?' gromt hij,'Toch niet naar het bos he?'
'Nee, nee, naar mijn kamer.' ik loop naar de trap en ik zie mijn vader weer door lezen. Ik zucht, ik zal nooit naar het bos mogen.

In mijn kamer aan gekomen graai ik onder mijn kussen, ik haal een zakje met zachte aarde er onder vandaan. Die aarde heb ik in het zakje gedaan met mooi weer. Tussen deze aarde groeide bloemen. Ik had toen een beetje aarde weg gegraait als herindering aan al dat moois.
Ik begin te zingen, over de mooie bloemen. Ik zou ze zo graag weer zien. Mijn gezang is zacht, mijn vader mag me niet horen.
Ik versta wat ik zing, okal zing ik in een andere taal. Een taal die ik eigenlijk niet hoor te kennen. Maar ik vertaal het en luister naar mijn lied:
'Mooie aarde, levende aarde. Je ademt, je ademt. Laat je zaden, ja laat ze groeien. Maak je aarde voedzaam. Een gele bloem, een zachte bloem, zal groeien, groeien. Hij zal zich ontpoppen in je aarde. Oh aarde laat dat gebeuren!' Verbaast kijk ik naar de aarde. In de aarde steekt een klein geel bloemetje met zachte tere blaadjes.'

'Er gebeurde meer... om de zoveel tijd liet ik iets groeien, als ik bijvoorbeeld over straat liep, naar de kroeg om verhalen te horen. Als ik zong doken er bloemen op. Ik was altijd verbaast... nu weet ik wat ik deed, ik beoefende magie.
Maar ik heb je nog niet alles verteld, na mijn 12e verjaardag kon ik het gewoon niet meer... de magie wou niet. Ik kon nog wel zingen, maar aarde reageerde niet. Ik dacht dat ik al het eerdere had verbeeld... Voor zover ik het weet is het laaste straaltje magie wat ik heb laten zien: Een blaadje weglaten vliegen...
En nu... nu weet ik niet of ik nog wel magie kan gebruiken...' Ik huiver en een traan rolt over mijn wang.
'Dit was het... dit was mijn verhaal.' Ik buig mijn hoofd en ik voel Mellissa's armen om me heen.
'Dankje,' fluistert ze.