H18

En we vliegen weer. Door de koude wolkjes. Ik klem mijn armen stevig rond het zadel en druk onder tussen mijn ellebogen in mijn buik, om niet misselijk te worden. Mijn geraakte-rechter been klem ik rond het zadel, het doet geen pijn. Het enigeste wat er over is van de wond is eer roze vlek. Verder voel ik niets, en zie ik niets. Ook is mijn broek nog steeds vies van het bloed. Ondanks dat ik "gewond" ben, gaan we weer lekker snel. Mellissa wil de dag dat ik moest uit rusten duidelijk in halen. Maar mijn ontdekking over haar magie heeft me tenminste stil gekregen, ze zit nu te mokken. Blijkbaar mocht ik het niet weten. Ik luister naar wat ze tegen zichzelf fluistert, ze heeft dat waarschijnlijk niet door. Maar zoals ik al zei, mijn half-elf zintuigen zijn zeer sterk en iedereen blijft maar denken dat ik mens ben... ikzelf ook nog een beetje...
'Waarom heb ik niet gechekt of ze wel sliep... nee, het ligt niet aan mij, ze is er zelf achter gekomen... maar jonge rijders... ze mogen het niet weten. Oh als Eragon dit hoord... Maar aan de andere kant is ze een half-elf, en elven mogen wel weten van de magie... die kennnen de magie al vanaf hun geboorte... misschien is dit een goede reden... maar ze blijft een halfje... nee, dat mag ik niet denken... zucht.' Eindelijk houd ze haar mond en ze kijkt over haar schouder naar mij. Ze heeft een vragende blik. Ik weet niet wat er gaat komen dus ik berijd me voor op het ergste en klem mezelf nog wat steviger tegen het zadel.
'Lilith, heb je magie? Het je het jezelf ooit zien gebruiken?' Schreeuwt ze vragend boven de wind uit, ze klinkt een beetje benauwd.
Ik schud mijn hoofd. Volgens mij niet... Dan worden mijn ogen groot, en ik knik. Mellissa ziet het niet ze heeft haar hoofd al weer treurig afgewend. Dus ik moet mijn mond openen.
'Ja,' schreeuw ik. En Mellissa draait zich met een ruk om, ze ziet er niet meer ongerust uit. Dan voel ik dat we dalen en dat er een ligte druk ontstaat op mijn slapen, Pursian wil wat zeggen.
'We gaan even dalen, zodat we kunnen praten, maar daarna vliegen we meteen door.'
'Oke,' schreeuw ik. En we dalen.

'Zo, vertel. Wanneer dan?' Vraagt Mellissa terwijl ze tegen Pursian aanleunt. Ik zit tegenover haar, leunend tegen een steen. Ik vraag me af waar we zijn. Oke, ik ken de kaart van dit land, Alagaësea, niet maar ik wil snel bij Eragon's Academie zijn.
'Nou?' Mellissa blijkt mijn moment van nadenken niet fijn te vinden en wil een antwoord.
Ik kreun, misschien wil ik het wel helemaal niet vertellen. Dan moet ik mezelf herinderen aan de tijd bij mijn... mijn... va-
'Kom op, Lilitha, er hangen levens vanaf... wel geteld, mijn leven!' Ze ziet er paniekerig uit.
'Hoezo?' vraag ik, mijn tijd nemend.
'Eragon zal niet blij zijn. De leerlingen mogen pas weten dat ze magie hebben als ze daar zelf achter zijn gekomen.'
'Ik ben er zelf achter gekomen, ik zag het jouw gebruiken, jij kon er niets tegen doen,' antwoord ik haar.
'Jawel, ik kon checken of je sliep, maar dat deed ik niet. Dus ik heb jouw verhaal nodig... alsjeblieft?' In paniek grijpt ze mijn hand.
'Eragon zal je vast niets aan doen...' zeg ik, nu ook in paniek, ik wil haar mijn verhaal helemaal niet vertellen.
'Toeeeh?' Ze knippert met haar ogen, 'Je verhaal is veilig bij mij, ik vertel het niet door.' blijkbaar heeft ze door waarom ik het niet wil vertellen. Ik zucht, mijn argumenten zijn op.
'Vooruit dan maar...' puf ik. En ik begin.