Carrot 31

Ik had een dwarslaesie, ik moest het accepteren. Het was mijn eigen schuld. mijn eigen domme fout. Dwarslaesie. Alleen het woord al maakte me bang. Maakte me verdrietig. En verschrikkelijk boos. Hoe had ik ooit kunnen denken, dat dit me gelukkiger zou maken? Hoe had ik ooit kunnen denken. Dat ik door mezelf van de trap te gooien, een beter leven zou krijgen? Ik kon er met mijn verstand niet bij. En het zou voor altijd, een groot mysterieus raadsel blijven..

Tranen bleven maar stromen. Wat ik ook probeerde. Niets hielp. Ik zou nooit meer iets kunnen. voor altijd in dit eeuwige rotbed blijven liggen. Totdat de dokters me kwamen aandoen, wat ze Maaike ook gedaan hadden. Op de een of andere manier, keek ik uit naar die dag. Het enige wat ik wilde, was gewoon niet meer leven. Ik had een rotleven, dat was de conclusie.
Wat was er met mijn leven? Waarom zat het bij mij altijd tegen? Waarom kon mijn leven niet gewoon normaal zijn, zonder al deze problemen? Waarom, Waarom. Ik herhaalde de vragen duizende keer in mijn hoofd. Maar ik kreeg er gewoon simpelweg, geen antwoord op. Het zal wel zo horen, dacht ik. Mijn geluk is aan iemand anders gegeven, die het wel verdiend.
Ik verdiende het niet, om zoveel mensen te hebben die van me hielden. Ondanks alles wat ik gedaan had. Zoveel mensen hielden van mij. Deden ze dat maar niet, dan kon ik tenminste van deze aarde verdwijnen, zonder dat iemand er verdriet van zou hebben of er maar iets van zou merken.

Ik huilde de ogen uit mijn kop. Niets zou mij meer kunnen helpen. Ik zou voor eeuwig en altijd machteloos zijn. Nooit meer zonder hulp kunnen. En het ergste was. Alles was mijn eigen stomme schuld. En dankzij die domme schuld van mij. Had ik nu een dwarslaesie, waar ik nooit meer vanaf zou kunnen komen. het was mijn eigen schuld...