Vijfentwintig

      Het was alsof die tekst speciaal voor mij gericht was. Ik had niet eens aanstalten gemaakt om naar het pakje in de binnenzak van mijn jas te reiken. Ik dacht er ook niet aan. Niet zoals anders. Men omschreef me wel eens als een schoorsteen, omdat ik werkelijk sigaret na sigaret rookte. Het kon mij niet veel schelen, maar mijn ouders en vriendin maakten er vaak een probleem van. Ik schudde dan alleen maar mijn hoofd en wachtte tot ze klaar waren met hun tirades.
      Om mij heen was het haast zo wit als in de hemel. Smetteloos wit en het deed pijn aan mijn ogen. Het was alsof de muren op me af kwamen en me allerlei dingen wilden toefluisteren waar ik geheid van zou gaan huilen als ze me ter oren zouden komen. Ik keek ook maar niet naar de vloer, die zo schoon was dat ik mijn eigen, bleke gezicht zou kunnen zien. Dan zou ik zien dat mijn gezicht verried dat ik weinig had geslapen en me zo'n negen dagen voor het laatst had geschoren.
      Ik liep achter iemand aan die haast net zo wit was als mijn omgeving, behalve ikzelf. De verpleegster had echter lang, rood haar dat tot ver onder haar middel reikte en gezellig heen en weer danste terwijl ze liep. Ik rook vanaf deze - gepaste - afstand dat ze het had gewassen met een shampoo die me aan verschillende soorten tropisch fruit deed denken en er zat een of andere conditioner in die het glad en glanzend had gemaakt.
      Ze leidde me naar een kamer met drie bedden aan iedere kant van de muur en wee naar het middelste bed rechts van mij. Ik zag er niemand in liggen, omdat de persoon zo klein was en zich erg goed had verstopt onder de dekens.
      Stilletjes liep ik naar het juiste bed toe terwijl ik de blikken van de andere patiënten en hun familie negeerde. Ik nam plaats op de enige stoel die bij het bed stond en keek naar het gezichtje dat voorzichtig boven de deken uit kwam, om te kijken wie er voor haar was.
      Ik wist dat ik me netjes hoorde te gedragen en gewoon zakelijk moest blijven, maar bij de aanblik van dit kleine meisje, kon ik niet anders dan vertederd en ontroerd glimlachen.
      'Ik ben inspecteur Gerritsen,' zei ik kalm. 'Maar je mag ook Thijs zeggen.'
      Het meisje knikte alleen. Ik wist dat ik haar allemaal vragen zou moeten stellen waar ze waarschijnlijk niet eens het antwoord op wist of er alleen maar verdrietig van zou worden. Ik wist ook niet meer waar ik moest beginnen.
      'Ik moet je wat vragen stellen over je pappa,' zei ik zacht. Ik zag haar gezicht betrekken en wenste dat ik hier als heel iemand anders had kunnen zitten. Gewoon als Thijs. Thijs Gerritsen en niet als inspecteur. Dan had ik haar over haar hoofdje geaaid en haar gezegd dat ze niet meer bang zou hoeven zijn voor die monsterlijke man die ze haar vader had moeten noemen.
      Ik nam mijn politiepet af en besloot om al die nare dingen niet te zeggen. Het enige wat ik haar vroeg was hoe ze zich nu voelde, na drie dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen. Ze zei dat ze haar moeder miste, omdat die niet altijd langs mocht komen en dat het hier niet zo leuk was. Ik vervloekte mezelf omdat ik niets leuks voor haar had meegenomen, maar ik had van te voren niet geweten dat ik met zo'n innemend kind te maken zou krijgen. Ze sprak netjes met twee woorden en keek me beleefd aan, ondanks dat er een sticker voor een van haar ogen zat. Hij was bedrukt met kleurrijke bloemetjes wat het een beter aangezicht maakte, maar ik durfde niet te denken aan wat er onder zat.
      'Wat moest u vragen? 'vroeg ze uiteindelijk.
      'O,' zei ik verschrikt. Ik had gehoopt dat ze er niet meer aan zou denken, maar ze was slimmer dan ik dacht en minder gemakkelijk af te leiden.
      'Ik moest vragen wat je vader precies heeft gedaan,' zei ik met tegenzin, maar zij knikte alleen beleefd en begon met haar zachte stem te vertellen hoe hij haar op een avond naar zijn slaapkamer had gedragen. Haar moeder had een uitje met wat vriendinnen gehad en toen sloeg hij toe. Ze vertelde me dat hij haar vroeg of ze wist wat hij van haar wilde en ze had had haar hoofd geschud.
      'Toen gaf hij mij een kusje,' zei ze toen. 'Net zoals hij bij mamma deed.'
      Ik wilde niet weten of ze het fijn had gevonden. Dat kon me ook niet schelen, want het was strafbaar, hoe dan ook en die man zou er flink van balen ook.
      Ze zei dat hij haar had uitgekleed en uiteindelijk zelf naakt bij haar was gaan liggen. Ik had een brok in mijn keel gekregen toen ik zag hoe dapper ze bleef vertellen over hoe hij bij haar naar binnen was gedrongen en haar had geslagen. Ze zei dat het haar pijn had gedaan en dat ze had gehuild, maar hij had haar pas na afloop willen troosten, toen haar moeder haar al ontdekt had.
      Zonder aarzelen tilde ik het kind uit haar bedje om haar een omhelzing te bieden. Ze leek het niet erg te vinden, want ze stribbelde niet tegen. Ik merkte alleen dat mijn wangen rood waren geworden, omdat er mensen naar me aan het staren waren. Ik legde haar gauw terug, wetend dat ik een hoop geschreven en ongeschreven wetten had overtreden.
      Ik zei het kind aarzelend gedag en liep gauw weer de zaal uit, waar mijn partner net aan kwam lopen. Die had staan treuzelen bij het koffieapparaat en was nu nogal verbaasd dat ik al terug was. Ik ze er eiger niets over en we keerden gelukkig gauw weer terug naar de auto.