008

Ik dacht even na welk liedje ik ging spelen en had er toen een gevonden. 'Het is wel een langzame.' zei ik zacht en keek hem aan. Hij haalde zijn schouders op. http://www.youtube.com/watch?v=j-SzYS6Ehms&feature=related Toen ik klaar was met spelen, keek Louis me bewonderd aan. Ik keek hem met waterige ogen aan en voelde een traan over mijn wang lopen. 'Gaat het?' vroeg hij en stond op. Ik knikte en keek snel weg. Ik stond op en wilde weglopen maar Louis hield me tegen. 'Weet je het zeker?' vroeg hij en dwong me om hem aan te kijken. Snel veegde ik een traan weg. 'Ja. Ik moest aan mijn overleden moeder denken bij dit lied.' zei ik snel, gooide de deur open en liep weg. Mijn handen had ik voor mijn ogen gedaan zodat niemand kon zien dat ik huilde maar dat faalde dus hard. 'Huilt ze nou?' hoorde ik iemand vragen. 'Hé? Gaat het?' vroeg Harry en hield me tegen waardoor ik niet naar de slaapkamer kon gaan. Snel keek ik op en knikte. 'Ja waarom zou het niet gaan.' zei ik snel en liep weg. 'Lou wat heb je gedaan?' vroeg hij daarna. Ik draaide me om en zag Louis verslagen in de deuropening staan. 'Hij heeft niks gedaan.' zei ik snel en liep toen de slaapkamer in. Ik graaide mijn pyjama uit mijn koffer en trok hem aan. Ik pakte nog een trui en deed die eroverheen.
Ik pakte mijn I-phone uit mijn tas en keek of ik sms had. Nope. Vandaag was ik niet popi. Ik ging op mijn bed zitten en trok mijn benen op. Mijn hoofd legde ik op mijn knieën en mijn armen sloeg ik om mijn benen heen. Ik haalde een paar keer diep adem en veegde mijn tranen weg. Bij dat liedje moest ik altijd aan mijn moeder denken. Zij leerde het mij en vanaf de dag dat ze overleed, heb ik nooit meer gespeeld. Het was zo'n prachtig lied en het deed me gewoon zoveel aan mijn moeder denken dat ik ervan moest huilen.