007

Ik stond op en opende de klep voorzichtig. Daarna speelde ik een klein stukje en stond versteld van het geluid. Schichtig keek ik naar de deur. Het geluid was harder wanneer de klep open stond. 'Ze horen het niet hoor.' zei ineens een stem. Ik keek door de kamer heen en mijn blik bleef hangen bij een stoel die bij het raam stond. 'Je kon best zeggen dat je er zat hoor.' zei ik bot en keek nijdig naar de stoel. 'Maar dan zou je stoppen met spelen.' zei de stem en de stoel bewoog een stukje. Een gedaante stond op en draaide zich om. 'Louis, serieus?' vroeg ik verbaasd maar keek hem daarna woest aan. 'Ik dacht nog zo van ha lekker niemand hoort me en dan zit jij daar?' riep ik naar hem en stond op. Hij liep snel op me af en duwde me terug op de kruk. 'Wil je please nog een liedje spelen?' vroeg hij en zette lieve ogen op. 'Nee.' zei ik koppig. 'Aaw kom op. Je speelt prachtig.' zei hij en ging weer in zijn stoel zitten. Dit keer draaide hij hem wel om waardoor ik zijn gezicht kon zien. 'Echt?' vroeg ik zacht. 'Echt.' zei hij. 'En anders haal ik Harry wel hoor. Als je dan wel gaat spelen.' 'Nee.' zei ik snel. Als hij Harry zou gaan halen, zou ik helemaal niet spelen. Ik vind hem al zo ontiegelijk lang leuk dat het niet normaal meer is. Als hij er ook nog eens bijkomt, kan ik helemaal niet meer spelen. Bij Louis vond ik het al moeilijk. Het is gewoon omdat er iemand bij is en hij is er dan ook bij als je fouten maakt. Daar kan ik niet tegen. 'Please?' vroeg Louis en keek me smekend aan. Ik zuchtte. 'Oké dan. Maar je spreekt er met niemand over.' zei ik snel en keek naar de toetsen. 'I swear.' zei hij en ging goed zitten.