#134. - HOOFDSTUK 11

Ik wist dat ik de keuze had. Ik kon hem laten begaan en nog een laatste keer liegen, maar ik wist dat ik dit mezelf nooit zou vergeven. Laat staan dat Bill het mij zou vergeven. Dit was het moment waarop ik moest ingrijpen. Het was mijn enige kans en als ik het niet deed dan zouden er nog meer brokken gemaakt worden. Nog meer onherstelbare wonden. Zelf besefte ik wel dat het verschrikkelijk was wat ik nu zou gaan doen, maar ik kon niet langer doen alsof. Ik kon niet doen alsof Tom me niks verteld had. Ik had genoeg van alles. Bill’s hart zou gebroken worden en aan flarden gescheurd worden, maar ik zou mezelf helen van mijn gekwelde geest.
Er zou niet veel meer overblijven van Bill zijn plannetje, maar ik probeerde mezelf voor te houden dat mijn handeling noodzakelijk was, dat het nu of nooit was. Ja, ik probeerde mezelf ervan te overtuigen en mezelf goed te praten.
Ik nam alle spullen die ik zou kunnen gebruiken vandaag, inclusief mijn medicijnen, propte ze in mijn handtas en liep daarna naar de auto van Bill. Hij zat al klaar en bekeek zijn gezicht in het spiegeltje. Ik stapte zwijgend de auto in.
“Ben je benieuwd waar we naartoe gaan?” vroeg hij glunderend. Het was een belangrijke dag voor hem, dat stond vast. Toch zou de glinstering in zijn ogen weldra uitdoven. Ik wilde schudden met mijn hoofd, maar tegelijkertijd ook knikken, omdat ik wist wat hij van plan was. In plaats van tegenstrijdige handelingen uit te voeren beet ik op mijn onderlip en verroerde ik me niet. Hij keek me doordringend aan alsof hij probeerde na te gaan of zijn woorden me wel bereikt hadden. “Je zal aangenaam verrast zijn”, vervolgde hij toen hij merkte dat ik niet in staat was iets uit te brengen. Mezelf over de grens gooien was harder dan verwacht. In mijn hoofd was alles al duidelijk, alleen leek mijn lichaam niet mee te werken. Mijn mond opende zich en mijn hand rijkte naar mijn handtas, maar het was al te laat. De gaspedaal werd ingedrukt en de auto kwam in beweging. Waarschijnlijk zou Tom het ook niet begrijpen. Ik was er zeker van dat hij achter het venster stond toe te kijken hoe we uit zijn beeld verdwenen. Hij zou weten dat onze auto te snel vertrokken was. Binnen enkele minuten zou ik vast een berichtje van hem krijgen, als hij het zou aandurven ons te storen tenminste. Aan de andere kant zou hij ook kunnen denken dat ik mijn plan veranderd had en het er gewoon uitgeflapt had tegen Bill. In dat geval zou hij vast opgelucht zijn dat Bill me niet gedwongen had om uit de auto te stappen. Tom zou vandaag gek worden.