24.

      Pas vlak voor het avondeten kwamen we weer terug op school. We hadden de hele dag door de binnenstad geslenterd, kleren gepast en gepraat en eigenlijk was het heel gezellig geweest. Sarah had weer eens gelijk gehad – had ze dat ooit eens niet? – en ik moest me eroverheen zetten. Henry was leuk, maar het was de omgekeerde wereld om vanwege hem mijn zaterdag ongelukkig door te brengen.
      Meteen toen we de eetzaal inliepen kwam de geur van pasta met tomatensaus ons tegemoet. Jasmin kreeg ineens een stuk meer haast en ging ons voor naar onze stamtafel. Een paar dienstmeisjes liepen rond met karretjes vol bakken spaghetti, tomatensaus en sla en verdeelden die over de tafels.
      Aan een tafel verderop zag ik Clyde zitten, en hij had mij ook al gezien. Sterker nog, hij zag me nog steeds. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan om de reden van zijn gestaar te achterhalen, maar hij lachte alleen maar en hield zijn blik strak gericht op mij. Tenslotte bewoog ik mijn hoofd zo opzij dat ik me achter Jasmin voor hem kon verstoppen. Ik moest hem écht aan Sarah gaan koppelen, want die vreemde blikken begonnen irritant te worden.
      'Ah, heerlijk. Waarom ben ik niet in Italië geboren?' Gretig pakte Sarah de bak spaghetti die het dienstmeisje aanreikte aan en greep meteen de lepel, om een gigantische hoeveelheid op haar bord te scheppen. Ik liet mijn ogen over het deel van haar figuur dat ik kon zien glijden en vroeg me af hoe het kon dat ze zo dun bleef, als ze echt deze hoeveelheden naar binnen werkte. Toen fietste het beeld van een tien ton wegende Sarah mijn hoofd binnen en wilde ik dat ik het me nooit had afgevraagd.
      Jasmin greep als tweede de bak met pasta en schepte zo enthousiast op dat de helft naast haar bord vloog. Toen de saus nog bezet was, begon ze maar alvast te eten.
      Er werd op mijn schouder getikt. Verrast draaide ik me om en keek recht in de ogen van een breeduit lachende Clyde. 'Hallo,' kwam er uit zijn mond, zonder dat zijn grijns verdween.
      Een beetje verbaasd produceerde ik een waterige glimlach. 'Eh... hallo? Wat kan ik voor je doen?' voegde ik eraan toe, toen Clyde niet van plan leek om iets te gaan zeggen.
      Dezelfde grijns bleef onbewogen op zijn gezicht staan, alsof hij versteend was. Ik begreep er helemaal niets meer van en voelde hoe de geur van de spaghettisaus steeds uitnodigender rook. Als hij zo bleef staan, kon ik dan niet even snel eten en daarna luisteren naar wat hij te zeggen had, als hij uit zijn verstening was ontwaakt?
      Op dat moment begon hij toch nog te praten. 'Deed het pijn toen je vanochtend uit de hemel viel?'
      Ik merkte pas na een paar seconden dat mijn mond was opengevallen.
Clyde liet een bassende lach horen. 'Oké, die versiertruc werkt dus blijkbaar zelfs niet bij Nederlandse meisjes.'
      Ik wist niet zo goed of ik dat als een belediging moest opvatten en schudde daarom maar gewoon met mijn hoofd.
      Hij praatte verder. 'Maar, je weet dat je er fantastisch uitziet, hè? En ik ben vanavond vrij, dus...'
      Als ik niet zo ondersteboven geblazen was geweest, was ik waarschijnlijk misselijk geworden van de vanzelfsprekendheid die zijn woorden uitdroegen. Wat een kwal was die jongen, zeg...
      Toen ik achterom keek, zag ik Sarah ingespannen naar me kijken. Het lawaai van kletterend bestek en gebabbel had er waarschijnlijk voor gezorgd dat ze ons gesprek niet had kunnen verstaan en dat was maar goed ook. Tot zover leken mijn koppelpogingen nog niet echt vruchtbaar, maar ik moest het blijven proberen. Waarom ik er zo op gebrand was om Sarah te helpen, wist ik eigenlijk niet.
      Mijn blik verlegde zich weer naar Clyde, die er nog steeds even zelfgenoegzaam bij stond. Voordat ik wist wat ik deed, had ik hem al iets toegebeten. 'Fijn. Kom om acht uur maar naar onze kamer – en neem een paar van je vrienden mee.'