Hoofdstuk 27

*** Alex's pov***

Als we bij mij thuis zijn gaan we samen in de zetel zitten."Gooi er alles uit, dokter, dan voel je je straks een heel stuk beter. Dat beloof ik je." Ze begint alles te vertellen over hoe gelukkig ze was tot haar 16, hoe plots haar ouders scheidden, hoe ze haar vader vond, haar moeder die huilend op de grond zat toen Chris haar verliet en misschien wel het belangrijkste... Hoe ze stilaan voelt dat haar werk het niet gemakkelijker maakt om alles een plaatsje te geven. Ik ken haar amper maar ik heb het gevoel alsof ze stilaan in elkaar zakt, maar zich sterk houdt voor de buitenwereld. Misschien moet ik dit allemaal maar eens met Jack bespreken. Hij kan haar misschien gelukkig maken. Hij is gek op haar en volgens mij is het ook omgekeerd. Ik neem de dokter in mijn armen en wrijf troostend over haar arm. Het huilen wordt alleen maar erger, maar ik weet dat ze dit nodig heeft.... Iemand om bij uit te huilen.

"Alex! Jij vuile bedrieger!" gilt Lisa voor heel het huis en de rest van Baltimore. "Lisa, wat is er?" vraag ik geschrokken en wrijf de slaap uit mijn ogen. "Jij bedriegt me met Jack zijn dokter!" roept ze kwaad. "Dat is niet waar, Lisa. Ze had iemand nodig en ik was daar voor haar. We zijn gewoon in de zetel in slaap gevallen." probeer ik haar uit te leggen. "Er is niets gebeurd. Ik zou nooit iemand bedriegen of er willen voor zorgen dat iemand bedrogen wordt." antwoordt ook de dokter. "Alex, bedankt voor alles, maar ik denk dat ik jullie maar beter alleen kan laten... Dan kunnen jullie rustig praten." ze neemt afscheid en dan breekt de hel weer los.

***Jamie's pov***
Terwijl ik hoop op een goede afloop tussen Alex en Lisa wandel ik rustig naar huis. Plots gaat mijn GSM. "Jack, Hey, dat is al weer even geleden." neem ik blij en verrast op. "Ja hè, hoe gaat het nou met jou?" gaat hij er op in. "Het kan wel wat beter. Ik kom net van bij Alex. Hij vond me op het kerkhof en ik heb bij hem uitgehuild. We zijn in slaap gevallen en wakker geworden door een hysterische Lisa. Ze denkt dat Alex haar bedroog met mij. Maar hoe gaat het met jou?" vertel ik hem kort. "Met mij gaat alles goed! Weet je dat je er ondanks alles wel goed uitziet?" antwoordt hij. "Hoe kan jij dat nu weten?" vraag ik verward en draai eens een rondje zodat ik Jack misschien kan zien. "Best wel schattig als je zo ronddraait." lacht hij. "Stalk jij me?" vraag ik terwijl ik eens frons. "Nee, dat nou ook weer niet. Maar ik wilde je wel wat vragen. Kan je naar mijn huis komen? Ik wil je aan iemand voorstellen." vraagt hij een beetje zenuwachtig. "Natuurlijk... tenminste als je me zegt waar je woont." antwoord ik lachend. "Keer tien stappen terug en loop de oprit op." antwoordt hij. "Dit lijkt wel een gezelschapsspel." lach ik en bel aan als ik bij de voordeur aankom.