Koudwater

We stonden aan de rand van het bos, en keken uit over een dal. Het hele dal was bedekt door een dik pak sneeuw. Door het dal stroomde een rivier, waarschijnlijk het beekje waar ik eerder uit had gedronken. Aan de rivier lag een klein dorpje, met een paar huizen en een kerkje. In het dal waren nog een aantal boerderijen, en ik zag in de verte wat schapen lopen. Nog veel verder lag een ander dorpje, en daarachter eindigde het dal. Vaag kon ik de besneeuwde toppen van hoge, puntige bergen onderscheiden. Met grote ogen keek ik naar het prachtige uitzicht. "Welkom in het Koudwaterdal," verkondigde Lena trots, "Dat daar is de rivier de Koudwater, en dat," ze wees naar het dorp, "is het dorpje Koudwater. Dat dorp in de verte is Groun, en als je daarachter door de pas gaat kom je in Rivierstad." Ik glimlachte geamuseerd. Degene die hier de namen had verzonnen, was niet erg creatief geweest. "Zei je nou net dat dat dorp groen is?" "Ja," zei Lena, "Groun. Zo heet het. Kom je nog?" Vrolijk stapte Lena het dal in. Snel ging ik achter haar aan.
Even later kwamen we op een weg. Het was nou niet bepaald een verharde weg, en de sneeuw was maar gedeeltelijk geruimd, maar we kwamen een stuk sneller vooruit dan over de oneffen bosgrond. Na een tijd gelopen te hebben, kwamen we langs de eerste boerderijen. Lena hing het konijn en de twee vogels die ze had gevangen erg zichtbaar over haar schouder. Trots liep ze langs de boerderijen, die steeds dichterbij elkaar kwamen te staan.
Het dorpje was nog maar een kilometer ver, toen we een afslag namen. We liepen nu op een smal paadje. Opeens begon Lena te rennen. Ze rende het erf van een kleine boerderij op, begroette vrolijk een hond en knuffelde een klein jongetje met een snottebel, een duim in zijn mond en een lappenpopje in zijn armen geklemd. Aarzelend liep ik achter haar aan. Door het lawaai van de kip waar ik bij binnenkomst over struikelde, besefte Lena weer dat ze iemand meegenomen had. "Oh, Aidyl," zei ze vrolijk, "Ehm... welkom in mijn huis."