30. Is it possible to love

“Daar staat hij.” Yiva tikt me aan en wijst naar een blond hoofd achteraan de zaal bij de tafel met eten, enkele meters van Harry en Ron vandaan. Draco doet teken dat ik moet gaan en met een klein zetje van Yiva loop ik dan toch op hem af. “Mag ik deze dans van je?” Ik knik van ja en plaats mijn armen rond zijn nek vanaf het moment dat we de dansvloer betreden. Zijn magere, zachte vingers omsluiten mijn heupen en glijden langzaam aan naar mijn achterwerk. “Het is hier saai. Kom mee.” Hij neemt mijn hand vast en trekt me al voorzichtig mee. “Ze hebben het ons verboden, Draco. Voldemort is in de buurt.” “Met mij kan je niets overkomen. Wees daar maar zeker van.” Hij slaat een arm rond mijn onderrug en wrijft regelmatig van onder naar boven. Even blijven tegen de deurpost staan en drukt hij zijn lippen op de mijne, zijn tong langzaam glijdend langs mijn onderlip om daarna mijn mond binnen te dringen. “Dawn, ga nu meteen terug naar binnen! Je weet wat we gezegd hebben. Draco heeft geen goede invloed op je.” Hagrid trekt me bruusk van Draco weg en duwt me ruw weer de grote zaal binnen. “Laat haar met rust, loser!” Draco duikt onder Hagrid zijn arm en trekt aan mijn hand waarna we haastig naar en op de marmeren trap lopen. Op de eerste verdieping gekomen duwt hij het lokaal van professor Zwamdrift open en we glippen ongemerkt naar binnen. “Dankje.” zeg ik terwijl hij me tegen de muur drukt en onophoudelijk kust in mijn hals. Zijn ene hand trekt mijn jurk wat naar boven zodat hij mijn bil ontbloot en zijn andere houdt hij achter mijn hals terwijl hij zijn tong tussen mijn lippen wringt.

Plots begint hij een tikkeltje agressief mijn borsten te betasten en ruw mijn kleedje open te ritsen. “Draco, ik weet niet of ik wel..” “Ik zeg toch ook niet dat ik het wil.” “Nee, maar...” Hij legt zijn vinger op mijn lippen, ten teken dat ik moet zwijgen en gaat verder met me te betasten. Kussen worden over mijn hele hals verspreid, op mijn lippen en op mijn gezicht. Hij wrijft met zijn twee vingers over mijn rechterbil en laat ze - wanneer hij aan mijn onderbuik komt - bijna ongemerkt in mijn onderbroek verdwijnen. “Draco, ik zei toch dat ik niet wou!” Ik duw hem bruusk van me af en ren het lokaal uit. “Reparo!” De scheur in mijn jurk repareert zich gewillig en ik loop met tranen en zwarte striemen over mijn wangen verder. Het maakt me niet uit naar waar, zolang ik maar van Draco weg ben en mijn gedachten maar even kan verzetten. Ik strompelde, bijna vallend, door het portretgat en staar in de ogen van Harry. “Wat is er? Was jij niet mee met Draco.” Hij staat recht en komt op me afgelopen, maar ik ren snel door. “Laat me met rust!” Ik snel de slaapzaal in en laat me verslagen op mijn bed vallen. Mijn gezicht verberg ik nog steeds huilend in mijn hoofdkussen, dat langzaam nat wordt van mijn tranen.

“Dawn, is alles in orde?” “Hmm.” Ik blijf mijn gezicht verbergen in het kussen, maar Hermelien geeft niet snel op. Ze begint met haar vingers door mijn haar te woelen, waardoor ik mijn gezicht heel even op hef en haar aankijk. Meteen merk ik dat ze schrikt door mijn gezicht en richt haar toverstok er op. Ik voel hoe de sneeën verdwijnen en de zwarte vegen kuist ze voorzichtig af. Mijn ogen voelen dik, waarbij ze waarschijnlijk nog eens rood zijn ook. “Heeft hij je wat aangedaan? Je moet het me vertellen Dawn. Dan kan ik hem eens een lesje leren! Hij heeft al genoeg aangericht.” “Ben je daarom naar hier gekomen? Om me uit te vragen en Draco uit te schelden?” Ik kijk haar woedend aan en loop weeral naar buiten. Voor de tweede keer deze avond; huilend. Harry en Ron staren me verbaasd aan, maar ik loop van hen weg, het portretgat door. Ik hoor Hermelien nog schreeuwen dat het haar spijt, maar het doet me niet omdraaien. Ik ren tot ik niet meer kan, totdat mijn benen het opgeven en dat moment is enkele meters buiten het kasteel.

Ik strompel vermoeid door naar het meer en laat het puntje van mijn toverstok oplichten om te zien waar ik loop. De hele tijd denk ik na en verander van gedachten. Ik wil weg, maar aan de andere kant zal ik mijn vrienden missen. Nadat ik één rondje rond het meer gewandeld heb, neem ik toch een delicate beslissing en loop ongemerkt naar de grote zaal. Maar wanneer ik Perkamentus niet meteen vind, ga ik naar de waterspuwer. “Roomtoffees.” De waterspuwer gaat opzij en draait naar onder waardoor de trap tevoorschijn komt. Ik spurt met twee trappen tegelijk naar boven en klop zenuwachtig op de deur van Perkamentus zijn kantoor. “Kom binnen.” Ik open nieuwsgierig de deur en steek mijn kop om de hoek. “Kom maar helemaal binnen. Er staat een stoel voor je klaar.” Nadat ik me op de stoel geplaatst heb, komt hij tegenover me zitten. “Vertel eens. Wat scheelt er.” “Het spijt me dat ik mijn kans op een mooie opleiding verpruts, maar ik zou graag weg gaan. Ik voel me hier niet meer thuis. Mijn vrienden beginnen me te haten omdat ik alles voor hen verpest en zelfs voor mezelf. Ze hebben me niet nodig, dus het is beter dat ik voor altijd weg ga en dat ik nooit meer terug kom.” “Ben je daar heel zeker van?” “Ja, honderd procent. En graag zo snel mogelijk als dat kan.”